Dat de muziek van de vrijdag overleden Captain Beefheart zijn wortels in de blues had, is bekend. Toch heeft de man tijdens zijn carrière maar weinig pure blues op de plaat gezet. Jammer, want Don van Vliet (zoals zijn werkelijk naam luidde) had er de stem (de zoon van Howlin Wolf?) en de feeling voor. Bovendien blies hij een gemeen stukje mondharmonica, ook al a la the Wolf: simpel, maar effectief en vooral barstensvol soul.
Als eerbetoon aan de man een playlist met de Captains blues, waaronder een aantal Howlin Wolf (logisch) en John Lee Hooker covers. Hoogtepunt wat mij betreft is de oudste van deze opnamen, een hondsvuige garage blues met de toepasselijke titel Metal Man. Door de piepjonge Captain in 1963 opgenomen met zijn bandje The Soots. Hoor na afloop van het nummer waarom geen platenmaatschappij er iets in zag.
De meeste van deze opnamen zijn overigens afkomstig van de Grow Fins platen. Voor Beefheart-adepten ooit met dezelfde mythische gloed omgeven als de Basement Tapes van Dylan. Maar dat was voordat beide verzamelaarsobjecten gewoon in de winkel te koop waren.
Op de binnencover van Keith Richards´ biografie Life staat deze foto, die een klein deel laat zien van man´s uitgebreide platencollectie:
Ik heb de foto maar op extra groot gezet, want anders valt er moeilijk iets te ontcijferen.
Gelukkig is dit monnikenwerk al gedaan door Keef-fanaten en dat getuur leverde het volgende lijstje op:
1. Little Milton - His Greatest Sides 2. Bob Dylan - Highway 61 Revisited
3. History of Rhythm & Blues Vol 4
4. History of Rhythm & Blues Vol 2
5. Dale Hawkins – Suzie Q – The Best of Dale Hawkins 6. The Blues Vol 1
7. Woody Guthrie
8. Blind Sonny Terry & Woody Guthrie with Alec Stewart
9. Booker T & The MGs – McLemore Avenue
10. Aretha Franklin – Aretha’s Gold 11. The Original Five Blind Boys of Alabama
12. Billie Holiday – 1942-1951
13. Elvis Presley – Elvis’ Golden Records
14. Elvis Presley – For LP Fans Only
15. Big Bill Broonzy – Midnight Steppers
16. Aaron Neville – Make Me Strong
17. Bobby Bland – Call On Me/That’s The Way Love Is
18. Club Reggae Vol 2
19. Marvin Gaye – The Hits of Marvin Gaye 20. James Brown – At The Apollo
21. Fats Domino – Million Sellers By Fats Domino Vol 1
22. Fats Domino – Boogie Woogie Baby 23. Ray Charles – The Right Time
24. The Temptations – Power
25. Eddie Cochran
26. Slim Harpo 27. Otis Redding – Otis Blue
28. John Lee Hooker – That’s Where It’s At
29. The Golden Gate Quartet
30. Tilbouke Reid – Golden Hits
31. Mick Jagger – Performance 32. Jazz At Massey Hall
33. Hank Williams – Memorial Album
34. Chuck Berry – More Chuck Berry
35. Chuck Berry – St Louis
36. Bo Diddley – Hey Bo Diddley 37. Rolling Stones – Let It Bleed
38. Buddy Holly – That’ll Be The Day 39. The Flying Burrito Brothers – Last Of The Red Hot Burritos
40. Everly Brothers – A Date With The Every Brothers
41. Everly Brothers – The Fabulous Style of the Every Brothers
42. Johnny Cash – The Fabulous Johnny Cash
43. Albert Johnson – King of the Delta Blues Singers
44. Elmore James – Anthology of the Blues
45. John Lee Hooker – Blues Power No 1
46. John Lee Hooker – The Big Soul of John Lee Hooker
47. Alexis Korner – I Wonder Who
48. Alan Lomax – Great American Ballads
49. Blues Inc – R & B From The Marquee
50. Little Richard – Little Richard Is Back
51. Chuck Berry – The Latest and the Greatest
52. Chuck Berry
53. The Meters – Cissy Strut 54. Rolling Stones – Get Yer Ya Yas Out 55. Chicago Blues Today Vol 3 56. Chicago Blues Today Vol 2 57. Chicago Blues Today Vol 1 58. T Bone Walker – Blues Power No 5 59. Rolling Stones – Big Hits (High Tide and Green Grass) 60. Charles Mingus – Oh Yeah
61. Jump Jamaica Way 62. Bob Marley & The Wailers – Natty Dread
63. Professor Longhair – New Orleans Piano
64. Ike Turner – Rocks The Blues
65. Howlin’ Wolf – Poor Boy
Nogal wat sides en blogs publiceerden de lijst de afgelopen tijd. Een van de leukste varianten is die van ene Judd, op zijn blog The 6149. Judd markeerde de platen die hij zelf heeft in vet. Dat heb ik dus ook gedaan. Ik tel er 17. Weinig? Zelfverklaarde Keef- en Stonesfanaat Judd (oké, zijn muziekverzameling telt 10 Keef-titels, maar waar is Let It Bleed ?) heeft er maar 11. En wat moet Keith ook met al die verzamellp´s? Zeker weinig geld op het moment van aanschaf.
Genoeg gezeur. Want het leuke van dit soort lijstjes zijn natuurlijk juist de platen die je niet hebt en vooral de mystery names. Snel op zoek dus naar de Golden Hits van Tilbouke Reid.
PS. Nummer 43 Albert Johnson - The King of The Delta Blues Singers heb ik niet, maar ik neem aan dat hier dat het hier om good old Robert gaat. En die hebben we natuurlijk wel.
PSS. Chicago Blues Today 1 t/ 3 zijn geen verzamelaars, maar platen waarvoor de bluestop in Chicago de studio inging, halverwege de jaren 60 van de vorige eeuw. Met drie klassieke platen als gevolg (zie ook mijn onbewoond eiland top 10)
PSS. Tilbouke Reid is echt een mysterie. Niets te vinden via Google, niets op You Tube. Wie helpt?
Wetenschappelijk onderzoeker/songschrijver Jan Niesing verdrijft zijn heimwee naar de bewoonde wereld met nostalgie.
Ik heb de eerste tien onmisbare en veel gedraaide platen die in mij opkwamen gekozen. Dus geen maandenlange zelfkwelling. Wie weet post ik volgende week een herziene top 10, met stijgers, dalers en ´nieuw binnen´. Ik drijf vandaag op nostalgie, dat mag duidelijk zijn. Ik licht de meeste niet toe, want overbodig.
1. Bruce Springsteen. Darkness On The Edge Of Town (1978) 2. Van Morrison. Common One (1980) Voor mij is dit zijn meest stereotype album met veel Morrisonachtige herhalingen (did you ever hear about (4x), etc.) 3. Fleetwood Mac. Rumours (1977) 4. Squeeze. Cool For Cats (1979) De geweldige single Cool For Cats:zonder refrein, met een ‘lege’ solo, uniek. De rest van de plaat mag er ook wezen. 5. The Band. The Band (1970)
Rag Mama Rag van het album The Band (1970)
6. Beatles. Abbey Road (1968) 7. The Records. Crashes (1978) Heerlijke meerstemmige powerpop, volkomen het succes misgelopen. Tweede plaat van deze jongens, hoewel alleen hun eerste lp veel geprezen wordt. Maar ik draai deze liever. 8. Bob Dylan. Oh Mercy (1989) Al lange tijd mijn Dylan-favoriet, misschien omdat het zijn soort van comeback album was, of omdat het het eerste nieuwe release album was dat ik Dylan kocht. 9. Cat Stevens. Majikat - Earth Tour 1976 (2004) De cd van het live-concert van Cat Stevens uit 1976 bevat geweldige versies van zijn grote hits. Heb ik alles lekker bij elkaar. En met het publiek erbij voel ik me zeker minder alleen op mijn eiland. 10. Steve Harley & Cockney Rebel. The Best Years Of Our Lives (1974) Ook al zo’n uniek album. Heeft hij nooit meer kunnen evenaren Mr Raffles van The Best Years Of Our Lives (lp-versie!)
De 10 platen waarmee ons nieuwe redactielid, dansdocente, choreografe en straatartiest Johanna Peter zich de onbewoond-eilandblues van het lijf houdt
Misschien overbodig om te zeggen: maar…
…Moedersziel’s alleen op een onbewoond eiland de rest van je leven slijten? Wat een hel! Gelukkig, in ieder geval mag je 10 (zorgvuldig of impulsief gekozen) muziekplaten mee nemen. Bij het samenstellen van mijn lijstje heb ik de platen geschrapt waarvan ik bij beluisteren acuut zelfmoordneigingen van zou krijgen, zij het van verdriet, verlangen of van radeloosheid. De Into the Wild (2007) soundtrack van Eddie Vedder of Smog’s Supper (2003) met het zo ongelofelijk mooie nummer Vessel In Vain zijn, met oog op pure zelfbescherming, gesneuveld. Verder moest ik helaas ook de platen achterlaten waarvan ik maar één nummer te gek vind; die luxe kan je je natuurlijk niet veroorloven als je maar 10 platen mag mee nemen. De platen die ik uiteindelijk wél zou meenemen zijn allemaal opbeurend voor mij. Het zijn lp’s waar ik nooit genoeg van zal krijgen, hoe vaak ik ze ook gedraaid heb, en hoe vaak ik ze op het eiland nog zal draaien. In willekeurige volgorde:
1. Aretha Franklin. Live at Fillmore West (1971)
Ben je blij of verdrietig, gelukkig of woest, loopt je hart over van liefde of ben je kwaad op de hele wereld- deze plaat past bij elke stemming. Wat een stem! Ik wenste dat ik een eerder was geboren en het concert in ‘68 in Amsterdam in Paradiso had kunnen meemaken!!
2. Flogging Molly. Swagger (2000)
Swagger blijft mijn favoriete plaat van Flogging Molly. Ik hou van de zee, van zeilen en ik hou van de klank van een accordeon. De rauwe folk-punk nummers begeleid met accordeon (op Swagger nog duidelijk te horen, maar op latere platen helaas vervangen voor viool) doen me denken aan ruige zeemansliederen. De opbouw van sommige nummers - rustig in het begin, overlopend in opzwepende folk – punk, laat je even zwelgen in nostalgie waarna je alle frust van je af kan dansen, vals mee brullend uiteraard.
Nu nog hopen dat er nog een vaatje rum aanspoelt!
Flogging Molly: Every Dog Has Its Day (van de cd Swagger)
3. Elbow. Leaders Of The Free World (2005)
Sinds het moment dat ik deze plaat voor het eerst hoorde, is het mijn favoriete Indie/Brit lp. Andere bands kwamen en gingen, maar Leaders Of The Free World is een blijvertje.
Alleen al door de openingszin van het titelnummer wil ik deze plaat meenemen. Gelukkig heeft Leaders meer te bieden: Station Approach bijvoorbeeld met de meerstemmige zang, of My very Best’ dat me elke keer weer raakt, of het catchy Mexican Stanooff. En ….de teksten zijn te mooi!
4. Alpha Blondy. Paris Bercy (2001)
Alpha Blondy moet mee! Als puber had ik een radiowekker. Op een dag werd ik wakker met Travailler c’est trop dur - dezelfde dag nog heb ik het album Jerusalem gekocht, het was mijn eerste reggaeplaat. Maar, helaas, mijn huidige favoriete nummer (Blesser) staat op een plaat die gewoon niet tegen deze live-lp op kan. Ik moest een keuze maken … De live-versie van Guerre Civile maakt daarentegen ook weer veel goed.
5. Manu Chao. Radio Bemba (2002)
Ook al zit je helemaal alleen op dat eiland, soms moet je gewoon uit je dak gaan. Een feestje voor je zelf! En aangezien toch niemand kijkt .…Ha!
6. Curtis Mayfield. Curtis (1970)
Na lang twijfelen heb ik toch voor deze plaat gekozen. Ik heb van Curtis Mayfield allemaal losse nummers gedownload, die nu keurig als een echt bestaand album op mijn computer en iPod staan. Deze door mij samengestelde The Best Of Curtis Mayfield plaat zou ik het liefst willen meenemen……Maar aangezien waarschijnlijk alleen officieel uitgebrachte albums mee mogen, ben ik gaan googelen en deze plaat komt nog het meest bij ‘mijn’ plaat in de beurt. Waarbij het doorslaggevend was dat naast The making Of You ook de extended version van Move on Up en (Don't Worry) If There's A Hell Below We're All Going To Go op zouden moeten staan. Pusherman en Superfly’staan er tot mijn spijt niet op.
7. Van Morrison. Hard Nose The Highway (1973) Als ik mijn iPod had mogen mee nemen, had ik natuurlijk de hele discografie van Van the Man tot mijn beschikking gehad. Maar helaas doen we hier niet aan iPods, dus dat wordt kiezen. Uiteindelijk heeft Hard Nose The Highway gewonnen, vooral vanwege het titelnummer, Great Deception en Autumn Song.
Dit is de plaat die ik zou opzetten als ik helemaal tevreden in m’n eentje bij mijn kampvuurtje zou zitten, met mijn nostalgische gedachten - die deze muziek nu eenmaal bij mij oproept.
8. Touré Kunda. Live Paris – Ziguinchor (1984)
Sinds het concert ergens in de jaren tachtig is er geen jaar voorbijgegaan, dat ik deze live plaat van Touré Kunda niet draaide … Vandaar.
Touré Kunda: Africa Lely (van de cd Live Paris – Ziguinchor)
9. Youssou N’Dour. Joko From Village To Town (2000)
Zonder Youssou wil ik naar geen enkel eiland, en zeker geen onbewoond eiland! Net als bij Aretha: Wat een stem! Uiteraard, ook hier dikke twijfels over welk album uiteindelijk mee gaat… Een cassettebandje, ooit gekocht in of Ouagadougou of Dakar, zou ik het liefst meenemen. Qua nummers komt het nog het meest met de cd Joko From Village To Town overeen. De twee prachtige nummers Birima en Beykat stonden er ook op, zei het in een iets ruwere versie. De keuze viel bijna op Dakar-Kingston, uit vrees niet genoeg reggae op mijn eiland te hebben, maar Joko From Village To Townis het dan toch geworden, de cd dan, gepolijst voor de Europese markt. Mocht ik een ghettoblaster met een tapedeck hebben, neem ik natuurlijk het oorspronkelijke bandje mee! Te veel mooie nummers van andere Youusou N’Dour albums moest ik achterlaten….
10. Bob Marley & The Wailers. Live! (1975)
Natuurlijk, Bob Marley. En, zoals laatst met vrienden besproken in Café de Tuin (A´dam), het wordt ‘Live!’. Twee, voor mij belangrijke mensen, hebben mijn keuze voor deze plaat beïnvloed: Mijn levensgezel, en in mindere mate, mijn moeder. Naast de Internationale en Bella Ciao was No Woman No Cry een van mijn moeders favoriete liedjes, zij luisterde trouwens niet naar de versie van Bob Marley, maar naar de coverversie van Joan Baez. Mijn levensgezel heeft me niet alleen veel muziek leren kennen, hij heeft me er ook naar leren luisteren. Muziek waarvan ik ontzettend ben gaan houden, waaronder deze plaat….”D, deze is voor jou!”
De eiland-schijven van Prettige Plaatjes-redacteur Jeroen
Wanneer ik naar een onbewoond eiland zou worden verbannen, zou ik natuurlijk allereerst, ja, nog voor mijn tandenborstel en schone onderbroeken, mijn I-pod in mijn tas gooien. Zou ik me moeten beperken tot ouderwetse lp’s, dan is het natuurlijk zaak om niet te kiezen voor platen waar je zulke mooie herinneringen aan hebt en dus uit nostalgie in je hart draagt en ook niet voor platen waar je opeens een onbedaarlijke trek in kan hebben (al is het maar een paar keer per jaar) of die het vooral goed doen als achtergrond voor een goed gesprek of een wilde vrijpartij, want je bent immers alleen op dat eiland. Wat rest zijn deze platen die ik altijd kan horen en die bovenal een bron van inspiratie en levenslust vormen. Hier komen ze in willekeurige volgorde:
1. Iron & Wine. The shepherd’s Dog (2007)
Wanneer is het eigenlijk geen goed moment voor de subtiele kruising van Samuel Beam - want zo heet hij - , tussen het traditionele singer-songwriter genre, lo-fi en jazz? Ik zou het niet weten. Ik had willekeurig welke plaat van Iron & Wine kunnen nemen (ze zijn allemaal even mooi) maar kies voor deze, al is alleen maar voor het muzikale kunstwerk Flightless Bird, American Mouth. Pas recentelijk kwam ik erachter dat de plaat een protest is tegen de politiek van Bush, dus Beam heeft zijn hart ook nog op de goede plaats.
2. Ry Cooder. Chicken Skin Music (1976)
De plaat werd in het jaar dat deze uitkwam door mijn vader aangeschaft en tijdens mijn tienerjaren zette ik hem regelmatig op de langspeler (toch een beetje nostalgie). Sindsdien ben ik hem door mij bewogen leven altijd blijven draaien. Mooiste fragment op plaat is natuurlijk het moment waarop Ry door de telefoon tegen zijn geliefde zegt: “You can tell the man who’s with you, he has to go.” Maar ook Always Lift Him Up en Goodnight Irene behoren tot my all time favorites.
3. Salif Keita. Moffou (2002)
David Bowie mag dan the man with the golden voice worden genoemd, ik luister als het daar op aankomt toch echt liever naar Salif Keita. Die stem van de Malineese zanger komt zonder twijfel het meest tot zijn recht in het meesterwerk Moffou – door The Guardian onlangs terecht uitgeroepen tot een van de tien beste albums van het decennium. Altijd, ook na vele luisterbeurten, nog kippenvel.
4. Bob Marley. Natty Dread (1974)
Ik las laatst dat wanneer er een buitenaardse levensvorm wordt ontdekt, er een pakket naar toegaat dat onze beschaving symboliseert. Dat pakket bevat waar het gaat om muziek drie nummers van Bob Marley. Al ben ik het niet eens met de keuze van de nummers (waaronder het niemendalletje Three Little Birds), de keuze van Bob Marley als meest universele uitdrukking van wat muziek betekent heeft mijn instemming. Do I need to say more?
5. The National. High Violet (2010)
Het beste bewijs dat er ook nu nog mooie muziek wordt gemaakt is wat mij betreft deze vijfde plaat van The National. Barack Obama schijnt The National ook grijs te draaien op zijn I-pod en hij gebruikte het fantastische nummer Fake Empire (van het eerder verschenen album The Boxer) vaak als opwarmer voor zijn optredens. Als ik even niet meer zou zien zitten op het eiland, wat zou ik dan moeten zonder een nummer als Afraid of Everyone?
6. John Martyn. London Conversation (1967)
Het aantal mooie singer-songwriter platen is welhaast oneindig. Dat ik voor deze eerste, intieme plaat voor John Martyn kies heeft waarschijnlijk te maken met het absolute slijtvaste karakter. Tegenwoordig moet je zo’n 170 pond neertellen voor de vinyl versie (meer dan dat de opname van de plaat in 1967 heeft gekost, volgens www.johnmartyn.com), maar gelukkig is er een vijf jaar geleden een remaster verschenen met ook nog een paar onvermijdelijke bonus-tracks.
(John Martyn. Ballad of an Elder Woman, van London Conversations)
7. Leonard Cohen. Live in London (2009)
Doodmoe wordt je van die krasse knarren die door een lege portemonnee of midlife crisis zo nodig weer in de spotlights moeten staat. Leonard Cohen gaf jaren na zijn glorietijd in 2008 echter een concertreeks die zijn beste werk overtreft. Deze opname uit juli 2008 in London doet er verslag van en is behalve een muzikale, ook een spirituele belevenis.
8. MGMT. Oracular Spectacular (2008)
Metr deze eerste langspeler wierp dit Amerikaanse duo zich in een klap op als de grootste vernieuwers van de rockmuziek, aldus Rolling Stone, die de cd onlangs bij de beste twintig albums van dit decennium schaarde. Niet alle krasse knarren zullen het hier mee eens zijn. De muzikale erfenis van de jaren 60 en 70 wordt nogal hardhandig en met behulp van veel elektronica van een nieuw jasje voorzien, maar mijn zegen hebben ze. Probeer maar eens stil te blijven zitten bij Time to Pretend of Kids!
9. Bob Dylan. The Bootleg Series Vol. 8 – Tell Tale Signs: Rare and Unreleased 1989–2006 (2006)
Uiteraard kan - behalve Marley - ook de andere Bob niet thuisblijven. De keuze voor deze plaat zal waarschijnlijk hier en daar een krasse knar wel doen fronsen. Maar de waarheid is dat wat mij betreft deze: de voor het (overgrote deel live) opnames van Dylan tussen 1989 en 2006 op deze plaat overtreffen zijn ‘klassieke’ platen. Luister bijvoorbeeld naar Across the Green Mountain en je begrijpt ongetwijfeld wat ik bedoel.
10. Amadou & Mariam. Dimanche à Bamaku (2005)
De pogingen om westerse en Afrikaanse muziek te mengen zijn talloos, maar niemand is daar wat mij betreft beter in geslaagd dan dit blinde duo uit Mali aan de hand van de Frans-Spaanse popster Manu Chao. En mocht er – je weet het nooit - toevallig nog iemand op het eiland zijn, put the record on en het is gegarandeerd feest, ongeacht waar je lotgenoot vandaan komt of wat zijn of haar muzieksmaak is. Ook dat is een kwaliteit.
Nog een lijstje, dit keer gemaakt voor mijn ouwe Haarlemse platenboer Onno, die zijn klanten traditiegetrouw vroeg naar hun eindejaars top 10. Best wel moeilijk, wij van Prettige Plaatjes zijn niet zo gericht op nieuw, nieuw, nieuw. Hieronder mijn lijstje. Gemaakt in the spur of the moment, maar het zijn wel de platen van 2010 die ik regelmatig draai. En daar gaat het tenslotte om.
1. Nathalie Merchant. Leave Your Sleep
2. Josh Ritter. So Runs The World Away
3. Patty Griffin. Downtown Church
(If I Had My Way van Pattti Griffins album Downtown Church)
4. Jackie Leven. Gothic Road
5. Betty Lavette. Interpretations: The British Rock Songbook
6. Rick Treffers. Prettige Vooruitzichten
7. Peter Wolf. Midnight Souvenirs
(Peter Wolf bij Letterman met een track van Midnight Souvenirs)
8. Jackson Browne and David Lindley. Love Is Strange
9. Buddy Guy. Living Proof
10. Sharon Jones & The Dap Kings - I learned The Hard Way
Singer-songwriter en Prettige Plaatjes-redacteur (en nog veel meer) Rick Treffers neemt de volgende 10 platen mee naar zijn eiland:
1. Loney, Dear. Dear John (2009)
Loner van nu, bij mij inmiddels uitgegroeid tot held en muzikale inspiratiebron. In harmonisch opzicht de Zweedse evenknie van Brian Wilson. Dear John is zijn vierde album, het donkerste tot nu toe. Houd ik van. In 2009 en 2010 grijs gedraaid.
2. Dusty Springfield. The Songbooks: Dusty Sings the Songs of Bacharach & David/Goffin & King (1998)
Met deze verzameling prijssongs in de autoradio kan ik eindeloos rondjes rijden op mijn onbewoonde eiland (voorwaarde is wel dat ik mijn auto mee mag nemen). Burt Bacharach en Carole King zitten nog immer op de top van de hoogste singersongwritersberg. 3. The Beach Boys. Pet Sounds (1966)
Tijdloos meesterwerk. Erg vaak naar geluisterd rond de eeuwwisseling. De manier van arrangeren inspireerde mij bij het maken van Mist – We Should Have Been Stars. 4. The Innocence Mission. Befriended (2003) Naast Dusty de enige vrouwelijke stem op mijn onbewoonde eiland (twee vrouwen: moet kunnen). Karen Peris uit Pennsylvania raakt bij mij meteen alle gevoelige snaren in één keer. En dat ze zwaar religieus is neem ik dan op de koop toe. Waanzinnige liedjes, uitblinkend in eenvoud.
5. Silvio Rodríguez. Al Final de este Viaje (1978)
Bob Dylan zul je niet in mijn favorietenlijstjes tegenkomen. Deze Cubaan annex protestzanger wel. De melodieën zijn schaamteloos en inventief, de teksten poëtisch en vol verlangen. Deze plaat vormt samen met Te Doy una Canción het hoogtepunt uit zijn veelomvattende oeuvre.
(Ojala van het album Al Final de este Viaje)
6. Robert Wyatt. Rock Bottom (1974)
Eén van de mooiste muzikale schilderijen die ik ken. Gecomponeerd nadat ex-drummer Wyatt na een val uit een raam verlamd aan het onderlijf raakte. Het noodlot en de schoonheid van het leven zitten mooi in deze drumloze plaat verweven. Melancholie doet leven!
7. Jóhann Jóhannsson. Fordlandia (2008)
Collega-eilander (IJsland). Huiveringwekkend mooi. Ergens tussen klassieke muziek en minimal music in. Vooral veel instrumentale pracht. Een geslaagde, filmische tour de force die je eindeloos kunt herhalen. Er bij in slaap vallen en weer wakker worden.
8. dEUS. The Ideal Crash (1999)
Subtiel gearrangeerde rocksymfonietjes over een teloor gegane liefde. Deze plaat stond samen met Grandaddy’s The Sophtware Slump rond de eeuwwisseling regelmatig op in huize en autopark Treffers.
9. Nick Cave. The Boatman’s Call (1997)
Cave zelf schijnt zich een beetje te schamen voor deze zwart-romantische plaat, maar ik vind het zijn mooiste. Hij zingt hier namelijk over zijn liefdesverdriet. Veel prachtige pianoballades en teksten die recht door je ziel snijden.
10. Peter Hammill. Over (1977)
De ultieme echtscheidingsplaat. Donker, poëtisch, uitzichtloos en gevarieerd. Hammill is voor mij als songwriter een grote inspiratiebron geweest, evenals Neil Young, Bonnie Prince Billy, Nick Drake, David Sylvian, Ron Sexsmith, Jacques Brel, Townes van Zandt en David Bowie (dat rijtje songwriters wilde ik toch even noemen!).
Altijd leuk, om te stuiten op jeugdwerk van een van je favoriete bands. Zeker als daarvan weinig bewaard is gebleven en het werk in kwestie - zoals deze opnamen - het prille begin weergeeft.
Want de J. Geils Blues Band bestond als trio weliswaar al sinds 1967, op deze live-opnamen uit september 1968 hoor je een van de eerste optredens met de nieuwe aanwinsten, drummer Stephen Jo Bladd en zanger Peter Wolf.
Dat Blues werd later uit de naam geschrapt, maar doet hier nog zeer ter zake. Wat we horen is een behoorlijk authentiek klinkende (Chicago) bluesband met dito repertoire, dus vooral klassiekers als Dust My Broom, Sonny Boy´s Help Me en It´s Hurts Me Too. Grote ster is niet Peter Wolf (die nog te veel als de ruige blueszanger wil klinken die hij niet is), maar harmonicaman Magic Dick - door Peter Wolf aangekondigd als Pitssfield Slim. Dick/Slim neemt ook nog eens in vier nummers de leadvocalen voor zijn rekening. Ik ben geen fan van Dicks nogal dunne stem, maar zijn harmonicawerk was toen al van grote klasse. Luister maar eens naar deze Slow Blues Jam:
Waar te krijgen?
Ik heb deze opnamen van UseNeXT, waar ze te vinden zijn als dubbele bootleg, met de titel J. Geils Blues Band, Montreal 1968. De bijgeleverde hoes is een misser, want deze heeft een jaren zeventig foto van de band, dus met keyboardspeler Seth Justman, die in 1969 de klassieke J. Geils line up complementeerde.
Op de J. Geils fansite Funky Judge Net vind je een beschrijving van dezelfde opnamen onder de naam The J. Geils Blues Band Funky Broadway September 1968. De cover van dat album is inderdaad nogal George Clinton:
Verder Lezen en Luisteren
The Clock That Went Backwards heeft de volledige tracklist van de platen, plus een aardig verhaal over de muziekscène in het Boston van eind jaren 60 en de rol daarin van J. Geils en Peter Wolfs eerdere groep, The Hallucinations. Ooit waren ook de platen zelf op deze blog te downloaden, maar helaas...
Zojuist Ain´t Got No Troubles, titelnummer van Eden Brents nieuwe album toegevoegd aan PP´s Mooie Mix. Lekker deuntje, maar vooral live is deze dame niet te versmaden:
