De onbewoond eiland top 10 (2)

 De eiland-schijven van Prettige Plaatjes-redacteur Jeroen

 Wanneer ik naar een onbewoond eiland zou worden verbannen, zou ik natuurlijk allereerst, ja, nog voor mijn tandenborstel en schone onderbroeken, mijn I-pod in mijn tas gooien. Zou ik me moeten beperken tot ouderwetse lp’s, dan is het natuurlijk zaak om niet te kiezen voor platen waar je zulke mooie herinneringen aan hebt en dus uit nostalgie in je hart draagt en ook niet voor platen waar je opeens een onbedaarlijke trek in kan hebben (al is het maar een paar keer per jaar) of die het vooral goed doen als achtergrond voor een goed gesprek of een wilde vrijpartij, want je bent immers alleen op dat eiland.  Wat rest zijn deze platen die ik altijd kan horen en die bovenal een bron van inspiratie en levenslust vormen. Hier komen ze in willekeurige volgorde:

1. Iron & Wine. The shepherd’s Dog (2007)

Wanneer is het eigenlijk geen goed moment voor de subtiele kruising van Samuel Beam -  want zo heet hij - , tussen het traditionele singer-songwriter genre, lo-fi en jazz? Ik zou het niet weten. Ik had willekeurig welke plaat van Iron & Wine kunnen nemen (ze zijn allemaal even mooi) maar kies voor deze, al is alleen maar voor het muzikale kunstwerk Flightless Bird, American Mouth. Pas recentelijk kwam ik erachter dat de plaat een protest is tegen de politiek van Bush, dus Beam heeft zijn hart ook nog op de goede plaats.

2. Ry Cooder. Chicken Skin Music (1976)

De plaat werd in het jaar dat deze uitkwam door mijn vader aangeschaft en tijdens mijn tienerjaren zette ik hem regelmatig op de langspeler (toch een beetje nostalgie). Sindsdien ben ik hem door mij bewogen leven altijd blijven draaien. Mooiste fragment op plaat is natuurlijk het moment waarop Ry  door de telefoon tegen zijn geliefde  zegt: “You can tell the man who’s with you, he has to go.” Maar ook  Always Lift Him Up en Goodnight Irene behoren tot my all time favorites.   

3. Salif Keita. Moffou (2002)

David Bowie mag dan the man with the golden voice worden genoemd, ik luister als het daar op aankomt toch echt liever naar Salif Keita. Die stem van de Malineese zanger komt zonder twijfel het meest tot zijn recht in het meesterwerk Moffou – door The Guardian onlangs terecht uitgeroepen tot een van de tien beste albums van het decennium. Altijd, ook na vele luisterbeurten, nog kippenvel.

4. Bob Marley. Natty Dread (1974)

Ik las laatst dat wanneer er een buitenaardse levensvorm wordt ontdekt, er een pakket naar  toegaat dat onze beschaving symboliseert. Dat pakket bevat waar het gaat om muziek drie nummers van Bob Marley. Al ben ik het niet eens met de keuze van de nummers (waaronder het niemendalletje Three Little Birds), de keuze van Bob Marley als meest universele uitdrukking van wat muziek betekent heeft mijn instemming. Do I need to say more? 

5. The National. High Violet (2010)

Het beste bewijs dat er ook nu nog mooie muziek wordt gemaakt is wat mij betreft deze vijfde plaat van The National. Barack Obama schijnt  The National ook grijs te draaien op zijn I-pod en  hij gebruikte het fantastische nummer Fake Empire (van het eerder verschenen album The Boxer) vaak als opwarmer voor zijn optredens. Als ik even niet meer zou zien zitten op het eiland, wat zou ik dan moeten zonder een nummer als Afraid of Everyone?  

6.  John Martyn.  London Conversation (1967)

Het aantal mooie singer-songwriter platen is welhaast oneindig. Dat ik voor deze eerste, intieme plaat voor John Martyn kies heeft waarschijnlijk te maken met het absolute slijtvaste karakter. Tegenwoordig moet je zo’n 170 pond neertellen voor de vinyl versie (meer dan dat de opname van de plaat in 1967 heeft gekost, volgens www.johnmartyn.com), maar gelukkig is er een vijf jaar geleden een remaster verschenen met ook nog een paar  onvermijdelijke bonus-tracks.

 (John Martyn. Ballad of an Elder Woman, van London Conversations)


7.  Leonard Cohen. Live in London (2009)

Doodmoe wordt je van die krasse knarren die door een lege portemonnee of midlife crisis zo nodig weer in de spotlights moeten staat. Leonard Cohen gaf jaren na zijn glorietijd in 2008 echter een concertreeks die zijn beste werk overtreft. Deze opname uit juli 2008  in London doet er verslag van en is behalve een muzikale, ook een spirituele belevenis.  

8. MGMT. Oracular Spectacular (2008)

Metr deze eerste langspeler wierp dit Amerikaanse duo zich in een klap op als de grootste vernieuwers van de rockmuziek, aldus Rolling Stone, die de cd onlangs bij de beste twintig albums van dit decennium schaarde. Niet alle krasse knarren zullen het hier mee eens zijn. De muzikale erfenis van de jaren 60 en 70 wordt nogal hardhandig en met behulp van veel elektronica van een nieuw jasje voorzien, maar mijn zegen hebben ze. Probeer maar eens stil te blijven zitten bij Time to Pretend of Kids!

9. Bob Dylan. The Bootleg Series Vol. 8 – Tell Tale Signs: Rare and Unreleased 1989–2006 (2006)

Uiteraard kan  - behalve Marley - ook de andere Bob niet thuisblijven. De keuze voor deze plaat zal waarschijnlijk hier en daar een krasse knar wel doen fronsen. Maar de waarheid is dat wat mij betreft deze: de voor het (overgrote deel live) opnames van Dylan tussen 1989 en 2006 op deze plaat overtreffen zijn ‘klassieke’ platen. Luister bijvoorbeeld naar Across the Green Mountain en je begrijpt ongetwijfeld wat ik bedoel.

10. Amadou & Mariam.  Dimanche à Bamaku (2005)

De pogingen om westerse en Afrikaanse muziek te mengen zijn talloos, maar niemand is daar wat mij betreft beter in geslaagd dan dit blinde duo uit Mali aan de hand van de Frans-Spaanse popster Manu Chao. En mocht er – je weet het nooit - toevallig nog iemand op het eiland zijn, put the record on en het is gegarandeerd feest, ongeacht waar je lotgenoot vandaan komt of wat zijn of haar muzieksmaak is. Ook dat is een kwaliteit.