tag:blogger.com,1999:blog-48276751691136137482024-02-19T03:37:48.355-08:00Prettige PlaatjesKRASSE KNARREN OVER COOLE CD´S, HETE LP´S EN ULTIEME LIJSTJESAd van der Neuthttp://www.blogger.com/profile/04120604945446354317noreply@blogger.comBlogger17125tag:blogger.com,1999:blog-4827675169113613748.post-35668148197999169052011-03-12T07:05:00.000-08:002011-03-12T08:34:36.585-08:00De onbewoond eiland top 10 (5)<span style="font-weight: bold;">Financieel adviseur </span><a style="font-weight: bold;" href="http://www.devoradvies.nl/">Dirk de Vor</a><span style="font-weight: bold;"> lijkt een overtuigd aanhanger van het aloude adagium dat privé-ellende de muziek van een artiest (bijna) altijd ten goede komt. Chaos & Creation dus.</span><br /><br /><span style="font-weight: bold;">Bij een al dan niet gedwongen afvaart naar een onbewoond eiland neemt Dirk de volgende 10 platen mee:</span><br /><br /><span style="font-weight: bold;">1. The Beatles - The Beatles</span><span style="font-style: italic; font-weight: bold;"> (The White Album)</span><span style="font-weight: bold;"> (1968)</span><br />De keuze welke van de Beatles-lp’s het mooist is, is altijd moeilijk. Je kiest er één, maar je slaat dan al dat prachtige en (op dat eenzame eiland) onmisbare overige werk over. Moeilijk, moeilijk.<br />Na veel wikken en wegen toch een keus gemaakt. <span style="font-style: italic;">The White Album</span>. Een plaat waarbij men de psychedelica voorbij is, maar het naderende einde nog niet op de deur bonst. Voor een belangrijk deel geïnspireerd op (en geschreven tijdens) de periode in India.<br />Een album waarop met <span style="font-style: italic;">Julia</span> het meest tedere liedje van de Beatles staat, maar ook <span style="font-style: italic;">Helter Skelter</span>, de meest heavy song, vindt hier een plek. Satire (<span style="font-style: italic;">Piggies)</span> wordt afgewisseld met pure avant garde (<span style="font-style: italic;">Revolution nr. 9</span>).<br />En zo kan ik nog wel even door gaan. Een zeer gevarieerde lp, waarin The Beatles elkaar de ruimte geven om zich in al hun creativiteit te tonen. Kortom, elke keer weer een feest om naar te luisteren.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">2. Shelby Lynne - <span style="font-style: italic;">Just A Little Lovin’</span> (2008)</span><br />Ik hoorde voor de eerste keer iets van Shelby Lynne op een zondagmorgen in de auto. Johan Derksen (ja, die Johan Derksen) had een radioprogramma bij radio Oudewater(!). Een Willem Duys-achtige aanpak, maar dan wat meer gericht op de country en blues uit the good old US of A.<br />Een krachtige, maar tegelijkertijd breekbare stem, in staat om je echt te raken. Inmiddels ken ik het nodige werk van Shelby Lynne en blijkt dat ook het uptempo werk haar zeer goed afgaat. Echter, het mooiste van Shelby vind ik toch <span style="font-style: italic;">Just A little lovin</span>’. Haar eigen <span style="font-style: italic;">tribute </span>aan Dusty Springfield. Overbekende stukken ontdaan van de destijds noodzakelijk geachte commerciële saus, gebracht met een breekbaarheid die mij simpelweg ontroerd. Een prachtige stem, een fenomenale timing en niet te veel, maar precies genoeg emotie, wat ervoor zorgt dat deze cd mee moet naar het onbewoonde eiland.<br /><br /><iframe src="http://www.youtube.com/embed/rthbRLQ0MMs?fs=1" allowfullscreen="" frameborder="0" height="295" width="400"></iframe><br /><span style="font-size:85%;"><span>Shelby Lynne: precies genoeg emotie.</span></span><br /><span style="font-weight: bold;"><br />3. Crosby, Stills, Nash & Young - <span style="font-style: italic;">Déjà Vu</span> (1970)</span><br />De band die The Beatles van de jaren 70 hadden kunnen zijn. Ruzies, drugs en sterfgevallen hebben een langdurige samenwerking verhinderd. Minimaal 2 pogingen voor een nieuw studioalbum zijn mislukt. Volgens sommige romantici liggen de resultaten daarvan nog ergens op de plank en zullen die op een mooie dag alsnog het levenslicht aanschouwen.<br />Maar wat een lp. Ik zeg bewust lp, want deze plaat begint zo heerlijk met het zoeven van de naald op het vinyl. Je weet: straks beginnen de steelstrings en daarna de prachtige harmonieën. De aankondiging van een rijke aaneenschakeling van uiteenlopende muziekstijlen. Meegenomen in een <span style="font-style: italic;">rollercoaster</span> die je brengt van verdriet naar optimisme en van cynisme weer naar de romantiek. In alle opzichten een ´standard´. Mag in geen enkele verzameling ontbreken<br /><br /><span style="font-weight: bold;">4. Meatloaf - <span style="font-style: italic;">Bat Out of Hell</span> (1977)</span><br />Tweede helft jaren ’70. Disco en Punk vormden de uiteinden van het muzikale spectrum. Of je was een nette soulkicker, of je keerde je tegen het establishment en je probeerde de wereld te schockeren.<br />John versus Johnny. Allebei held binnen hun eigen scene.<br />En toen was daar op eens een zwetende dikzak. Op geen enkele wijze voldoend aan wat stoer c.q. aantrekkelijk was. Maar wat een stem, wat een power! De energie spatte er af. De sex broeit en schroeit in elke song, ontlaadt zich en laadt zich weer op in de volgende song. En je bent geneigd het te vergeten na al die jaren, maar die teksten. Simpelweg geniaal. Een klassieker in alle opzichten.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">5. Cesario Evora - <span style="font-style: italic;">Best Of</span> (1999)</span><br />Als ik deze cd van Cesaria Evora opzet, word ik meteen meegenomen naar zuidelijke en zwoele streken. Prachtige weemoedige klanken, onverstaanbaar maar tegelijkertijd zo mooi. De ´Kaapverdische diva op blote voeten´, zoals zij wordt genoemd, weet met haar muziek een melancholieke sfeer op te roepen die mij altijd direct in vakantiestemming brengt. Niet die stemming van jolijt en polonaise, maar de stemming van zittend in de avondzon, op een terras, met een goed glas wijn.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">6</span><span style="font-style: italic; font-weight: bold;"> Tommy</span><span style="font-weight: bold;">: As Performed by the London Symphony Orchestra & Chambre Choir with Guest Soloists</span> <span style="font-weight: bold;">(1989)</span><br />De eerste rockopera. Onvervalste rock, ondersteund door prachtige klassieke arrangementen. Waar vind je verder een cd met een verzameling rockiconen als Pete Townshend, Rod Steward, Maggie Bell, Steve Winwood en Ringo Starr?<br />Vanaf het moment dat je de eerste blazers hoort wordt je meegezogen door de muziek en het wonderlijke verhaal van de doofstomme Tommy. Pas later werd duidelijk dat er door Pete Townshend behoorlijk wat autobiografische elementen het verhaal in waren gesmokkeld. Met <span style="font-style: italic;">Fiddle About </span>als het meest wrange voorbeeld.<br />Een verhaal op muziek. Een waarlijk conceptalbum, waarop pop en klassiek op een prachtige manier met elkaar worden verenigd. Deze cd mag je niet missen.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">7. Paul McCartney - <span style="font-style: italic;">Chaos And Creation In The Backyard </span>(2005)</span><br />Het solowerk van Paul McCartney laat zich kenmerken door pieken en dalen. Prachtige, aanstekelijke, soms innovatieve stukken worden afgewisseld met oversentimenteel werk en mislukt geëxperimenteer. Een remweg in de vorm van een even geniale mede-muzikant of een sterke producer ontbrak veelal. Er zijn echter momenten dat het Beatlesniveau nog wel wordt bereikt. En als je kijkt op welke momenten dat dit gebeurt, blijkt er telkens sprake te zijn van een crisis.<br />Bijvoorbeeld <span style="font-style: italic;">Band on the Run</span>. In de aanloop van de opnames is de band met ruzie uit elkaar gevallen en Macca probeert onder moeilijke omstandigheden (bestolen en bedreigd) in Afrika een lp op te nemen.<br />Dan de (niet als zodanig verkochte) dubbelaar <span style="font-style: italic;">Tug of war</span>/<span style="font-style: italic;">Pipes of Peace.</span> Opgenomen in 1981/1982, na de dood van John Lennon.<br />De prachtige cd <span style="font-style: italic;">Flaming Pie</span>. Opgenomen gedurende de ´Beatlesreunie´, maar vooral tijdens het ziekbed en naderende einde van zijn vrouw Linda.<br />En ten slotte de cd die ik als mijn favoriet zie: <span style="font-style: italic;">Chaos and Creation in the Backyard</span> uit 2005. Geschreven en opgenomen direct vooraf aan de scheidingsperikelen met Heather. Je proeft door het gehele album heen dat er iets is, maar je kunt je vinger er niet op leggen. De duidelijkste verwijzing is nog het nummer <span style="font-style: italic;">Friends to go</span>.<br />Een cd op hoog niveau. Prachtige melodieën en wat mij betreft een Beatle meer dan waardig.<br /><br /><iframe src="http://www.youtube.com/embed/sDXxX2IhT98?fs=1" allowfullscreen="" frameborder="0" height="344" width="425"></iframe><span style="font-size:85%;"><span style="font-size:85%;"><br />Paul McCartney: smile when your heart is filled with pain.</span></span><br /><span style="font-weight: bold;"><br />8. Ray LaMontagne - <span style="font-style: italic;">Till the sun turns black</span> (2006)</span><br />Ingetogen zaterdagavond muziek. Glaasje whisky, sigaartje erbij. Onderuit zakken op de bank en oogjes dicht. Lekker je mee laten voeren met de dromerige klanken van Ray Lamontagne. Een liefkozing voor het oor.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">9. Simon & Garfunkel - <span style="font-style: italic;">Bridge over troubled water</span></span> <span style="font-weight: bold;">(1970)</span><br />In een eiland top-10 mag deze niet ontbreken. De combinatie van de zeer persoonlijke teksten van Paul Simon, met de fluwelen stem van Art Garfunkel komt op dit album tot een absoluut, en spijtig genoeg ook meteen laatste, hoogtepunt. Deze plaat laat weer eens zien dat als een artiest onder druk komt te staan zijn werk tot grote hoogten kan worden opgestuwd. Het vele reizen, de eenzaamheid, de druk te presteren, de verwijdering van Garfunkel, het zijn zaken die zijn uitgemond in persoonlijke en breekbare teksten op wonderschone melodieën. Van <span style="font-style: italic;">Baby Driver</span> tot <span style="font-style: italic;">So Long</span>, <span style="font-style: italic;">Frank Lloyd Wright,</span> van <span style="font-style: italic;">The Bozer</span> naar het titelnummer. Een onvergetelijke lp.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">10 Nils Lofgren - <span style="font-style: italic;">Acoustic live</span></span> <span style="font-weight: bold;">(1998)</span><br />Sinds het titelloze debuutalbum heb ik een zwak voor Nils Lofgren. De wat iele stem, de dansende melodieën, het geheel samen in combinatie met stevige rockmuziek. Ik ken geen vergelijkbare artiest. Daarnaast ook qua ego een opmerkelijk muzikant. Naast het afleveren van succesvolle solowerken, ook de lol vinden om de rol te vervullen van - min of meer - sessiemuzikant voor mannen als Neil Young, Bruce Springsteen en Ringo Starr. Dat komt niet veel voor in de <span style="font-style: italic;">music scene</span>. Het leuke aan Nils Lofgren is dat hij ook nog eens een toegewijd fan is van een collega rockmuzikant, Keith Richards.<br />Zijn brede belangstelling voor muziek uit zich in een rijke, altijd optimistisch klinkende stijl. Voor mij komt dat het best tot uiting in de cd <span style="font-style: italic;">Acoustic Live </span>en het summum van deze cd: <span style="font-style: italic;">Keith Don’t Go</span>. Het nummer laat altijd onmiddellijk de zin oplaaien om zelf de gitaar ter hand te nemen.Anonymousnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4827675169113613748.post-13846844711356712942011-03-08T15:17:00.000-08:002011-03-08T15:17:37.083-08:00Magic Dick - Magic´s Mood<iframe src="http://www.youtube.com/embed/_wFlA2CuNOM?fs=1" allowfullscreen="" frameborder="0" height="344" width="425"></iframe>Anonymousnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4827675169113613748.post-70708164677100371042011-02-16T10:17:00.000-08:002011-02-16T10:17:41.309-08:00SOMETHING ELSE!: Eva Cassidy - Simply Eva (2011)<a href="http://www.somethingelsereviews.com/2011/02/eva-cassidy-simply-eva-2011.html">SOMETHING ELSE!: Eva Cassidy - Simply Eva (2011)</a>Anonymousnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4827675169113613748.post-90517533741944088692011-02-09T13:02:00.000-08:002011-02-09T13:02:10.386-08:00Gary No Moore<div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Hoe ik muziek waardeer, hangt vaak samen met de situatie waarin ik die muziek voor het eerst hoor. Ik weet nog precies onder welke omstandigheden ik voor de eerste keer de snerpende gitaar van Gary Moore hoorde. Die herinnering kwam weer levendig naar boven toen ik in de krant las dat Moore zijn laatste adem heeft uitgeblazen, nog maar 59 jaar oud. </div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Het was 1989. Ik was net afgestudeerd en op bezoek bij een vriend die in een woongroep woonde. Het was reuze gezellig, we maakten met zijn allen een heerlijke maaltijd, dronken er een stevig glas wijn bij en er zal vast ook wel wat gerookt zijn. Na het eten ploften we gezellig neer rond het grote televisietoestel. Er was een muziekprogramma van de Vara of de VPRO, <i>Lolapaloeza </i>of zo. Centraal stond het nieuwe album van Gary Moore, <i>After the War</i>, met veel aandacht voor de relatie tussen Moore en Thin Lizzy frontman Phil Lynnott, die een paar jaar eerder was overleden.</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">De muziek maakte diepe indruk op me. Hardrock met Ierse invloeden, dan weer lange gierende uithalen, dan weer ongelooflijk snelle, bijna barokke passages waarin de jigs en reels van Ierland te herkennen waren. De volgende dag heb ik in Leiden bij Elpee de langspeelplaat gekocht. Het was de allerlaatste elpee die ik aanschafte. Hij was er ook wel op cd, maar de lp was de helft goedkoper, en dat paste beter bij mijn beperkte financiële middelen.</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Het was het laatste rockalbum dat Moore maakte. Een jaar later brak hij met <i>Still Got the Blues</i> door naar een groter publiek. Ook een prachtig album, met naast het titelnummer klassiekers als <i>Oh Pretty Woman</i>, <i>Walking by Myself</i> en <i>All Your Love</i>. Bijzonder is ook de video die rond dit album is gemaakt, met onder anderen Albert Collins en Albert King. George Harisson speelt op de cd ook nog slide op het door hemzelf geschreven <i>That Kind of Woman</i>.</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Later zou Moore het kunstje nog een paar keer herhalen, onder meer met <i>After Hours</i> en<i> Blues for Greeny</i>. Dit laatste album was een ode aan Peter Green (Fleetwood Mac). Moore speelde ooit in het voorprogramma van Fleetwood Mac en kocht na een van die concerten een Gibson Les Paul van Green. Die gitaar is onder meer te zien op de hoes van <i>Still got the Blues</i> en <i>Blues for Greeny</i>.</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Hoewel ik een groot liefhebber ben van de blues, gaat mijn voorkeur toch uit naar het oudere werk van Moore, met bovenaan mijn lijstje <i>Wild Frontie</i>r uit 1987, met het fraaie <i>Over the Hills and Far Away</i> en een heerlijk scheurende vertolking van <i>Friday on My Mind</i> van The Easybeats. Op dat album kun je horen dat Moore echt een hele grote was, wat mij betreft te vergelijken met iconen als Jeff Beck en Eric Clapton, en in de snelle passages misschien wel beter. Gary Moore is niet meer. Wat blijft is de muziek.</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Jos Leijen</div><br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="344" src="http://www.youtube.com/embed/NoMI9TeZ0H4?fs=1" width="425"></iframe>Ad van der Neuthttp://www.blogger.com/profile/04120604945446354317noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4827675169113613748.post-7020429932152469142011-01-12T04:05:00.000-08:002011-01-12T06:15:31.742-08:00Tip voor 2011: Joseph Spence<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEif5CqiPWSPRusdURX3hnhdOveaM9xr4PGIoKg5gsg2TByj4RFS_A13Fg7im84Z7neIfNLuUnxqr1a3Bo4kTVFB7UqirKzxtwGoIC2sh1CyHvVJ6w6TGyWTXcLlzGx5Z0-uCEc0901qIinU/s1600/joseph+spence.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5561277460070935378" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEif5CqiPWSPRusdURX3hnhdOveaM9xr4PGIoKg5gsg2TByj4RFS_A13Fg7im84Z7neIfNLuUnxqr1a3Bo4kTVFB7UqirKzxtwGoIC2sh1CyHvVJ6w6TGyWTXcLlzGx5Z0-uCEc0901qIinU/s320/joseph+spence.jpg" style="float: left; height: 243px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 207px;" /></a> In 2010 leerde ik de muziek van Joseph Spence kennen. En sindsdien heb ik het ook niet meer losgelaten. Als je van ´Folk´, in de breedste zin van het woord, houdt, is dit meer dan het beluisteren waard.<br />
<div>Joseph Spence was een folk gitarist zanger/hummer uit de Bahamas, enigszins wat bekender gemaakt door o.a. Ry Cooder en the Gratefull Dead.</div><br />
<div>Hij speelde voornamelijk veel kerkliederen / spirituals na op zijn eigen wijze manier. Je hoort in zijn spel ook veel Calypso ritmes en invloeden. Hij is maar heel weinig van zijn eigen eiland afgekomen en heeft o.a. hierdoor een heel eigen manier van gitaar spelen gecreëerd. </div><br />
<div>Er is relatief weinig over hem bekend, je kunt daarentegen nog wel wat bio's van hem op internet vinden. Er zijn een aantal albums van hem gemaakt, waarvan men zegt dat hij er zelf nooit een van in bezit heeft gehad. </div><div>Alan Lomax, de wereld muziek verzamelaar, heeft bijvoorbeeld een van de albums opgenomen. </div><br />
<div>Ik ben zelf gitarist en ben op dit moment verslaafd aan het spelen met zijn stijl, en af en toe word ik gek van mezelf. Daarom kan ik mij zo voorstellen dat hij waarschijnlijk ook niets liever deed dan gewoon lekker spelen op z´n verandaatje, zo na het vissen. </div><br />
<div>En bij tijd en wijle komt er weer eens zo een grappige Amerikaan langs en houdt een Microfoon voor je neus: ja hoor, neem maar op wat je wil, ik heb het toch naar m´n zin, Ik zie wel of ik een exemplaar krijg. Zou het zo zijn gegaan? </div><br />
<div>Voor de gitarist: Erg goed om van zijn stijl en technieken te leren en er vervolgens je eigen </div><div>ding mee te doen. </div><div>Tip: niet te snel opgeven</div><br />
<div>De groeten van Rik</div><br />
<iframe src="http://www.youtube.com/embed/hugq2HWRt8o?fs=1" frameborder="0" height="295" width="480"></iframe><br />
<div></div>Rikhttp://www.blogger.com/profile/16431509680791316038noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4827675169113613748.post-8270903511956521722011-01-09T10:26:00.000-08:002011-01-09T10:26:36.489-08:00My Bonnie, Gregg Allman en Ray Charles<div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Veertien jaar na zijn laatste soloplaat, S<i>earching For Simplicity</i> (1997), komt Gregg Allman met opvolger <i>Low Country Blues</i> (18 januari in de winkels). Goed nieuws natuurlijk.</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Maar eerst wat zeuren. Ter promotie van de plaat lanceerde platenmaatschappij Rounder een <i>making of</i> filmpje. Daarin vertelt Allman onder meer over de songselectie voor het album. Producer T Bone Burnett stuurde hem daarvoor een lijst met ´<i>maybe a thousand songs. Old songs the average Joe hasn´t heard´</i>, volgens Allman</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Dat belooft wat, denk je dan. Totdat je de tracklist ziet:</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">1. Floating Bride</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">2. Little By Little </div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">3. Devil Got My Woman</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">4. I Can't Be Satisfied </div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">5. Blind Man </div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">6. Just Another Rider</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">7. Please Accept My Love</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">8. I Believe I'll Go Back Home </div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">9. Tears, Tears, Tears </div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">10. My Love Is Your Love</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">11. Checking On My Baby </div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"> 12. Rolling Stone</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Geen lijst die de average Joe uit de mouw schudt , inderdaad. Voor de average rootsmuziekliefhebber ligt dat echter anders. <i>Devil Got My Woman</i>, <i>Checking On My Baby</i>, <i>Rollling Stone</i>,<i> Little By Little</i> en vul verder zelf maar aan. Stuk voor stuk songs die tientallen of meer malen op de plaat zijn gezet.</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Je ziet die makkelijke/uitgekauwde repertoirekeuze bij talloze blues en rootsartiesten. Luiheid? Orders van de platenmaatschappij? Wat het ook is, nieuwe albums met een hoog ´Dust My Broom gehalte´ laat ik tegenwoordig bijna altijd aan mij voorbijgaan.</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Dat ligt anders wanneer de artiest Gregg Allman heet. Net als zijn idool Ray Charles kan Allman namelijk alles zingen. Hoe lullig of uitgekauwd een nummer ook is, beide heren maken er bijna altijd pure soul van. Kijk maar naar wat Ray Charles met <i>My Bonnie </i>doet, tijdens een Braziliaanse tv-show in 1963. En bekijk daarna de repetitie-opnamen van <i>I Can´t Be Satisfied</i> van Gregg Allman. De 63-jarige zanger mag dan met het klimmen der jaren steeds meer lijken op Willie Nelson, hij klinkt gelukkig nog altijd stukken beter dan die ouwe cowboy. Wat mij betreft is Allman een van de beste en ook nog eens levende bewijzen dat<i> white man can sing the blues</i>.</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Schande dan ook, dat de man pas op plaats 70 prijkt van Rolling Stone´s <a href="http://www.rollingstone.com/music/lists/100-greatest-singers-of-all-time-19691231/gregg-allman-19691231">100 Greatest Singers Of All Time</a>. Dus ver achter Elton John (38!!) en Bruce Springsteen (36!). (Over de eenzijdige oriëntatie op de States en Groot-Brittannië van deze lijst een andere keer.)</div><br />
<iframe frameborder="0" height="344" src="http://www.youtube.com/embed/VR3LhX6oE3s?fs=1" width="425"></iframe><br />
<br />
<br />
<iframe frameborder="0" height="225" src="http://player.vimeo.com/video/17229823?byline=0&portrait=0&color=ffffff" width="400"></iframe><br />
<a href="http://vimeo.com/17229823">Gregg Allman - I Can't Be Satisfied (Savannah Rehearsal Sessions)</a> from <a href="http://vimeo.com/rounderrecords">Rounder Records</a> on <a href="http://vimeo.com/">Vimeo</a>.Ad van der Neuthttp://www.blogger.com/profile/04120604945446354317noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4827675169113613748.post-3325434973914256082010-12-18T16:47:00.000-08:002010-12-18T17:19:57.727-08:00Black Snake Moan: de blues van Captain Beefheart<div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Dat de muziek van de vrijdag overleden Captain Beefheart zijn wortels in de blues had, is bekend. Toch heeft de man tijdens zijn carrière maar weinig pure blues op de plaat gezet. Jammer, want Don van Vliet (zoals zijn werkelijk naam luidde) had er de stem (de zoon van Howlin Wolf?) en de feeling voor. Bovendien blies hij een gemeen stukje mondharmonica, ook al a la the Wolf: simpel, maar effectief en vooral barstensvol soul.</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Als eerbetoon aan de man een playlist met de Captains blues, waaronder een aantal Howlin Wolf (logisch) en John Lee Hooker covers. Hoogtepunt wat mij betreft is de oudste van deze opnamen, een hondsvuige garage blues met de toepasselijke titel <i>Metal Man</i>. Door de piepjonge Captain in 1963 opgenomen met zijn bandje The Soots. Hoor na afloop van het nummer waarom geen platenmaatschappij er iets in zag. </div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">De meeste van deze opnamen zijn overigens afkomstig van de <a href="http://www.beefheart.com/datharp/albums/official/growfins.htm">Grow Fins platen</a>. Voor Beefheart-adepten ooit met dezelfde mythische gloed omgeven als de <i>Basement Tapes </i>van Dylan. Maar dat was voordat beide verzamelaarsobjecten gewoon in de winkel te koop waren.<br />
<br />
Verder lezen: <a href="http://www.frogseye.co.uk/beefblues.htm">The Blues Roots Of Captain Beefheart</a><br />
</div><br />
<img border="0" height="0" src="http://c.gigcount.com/wildfire/IMP/CXNID=2000002.0NXC/bT*xJmx*PTEyOTI3MTc1MDk5NDgmcHQ9MTI5MjcxOTQzNjA4MyZwPTE4MDMxJmQ9Jmc9MSZvPWI4MGMyYzJmODAwODQxYTI4MDg1/ODQwMzJkYTc3NzM1.gif" style="height: 0px; visibility: hidden; width: 0px;" width="0" /><embed bgcolor="2D2D2D" border="0" flashvars="mycolor=2D2D2D&mycolor2=FFFFFF&mycolor3=77ADD1&autoplay=false&rand=0&f=4&vol=99&pat=0&grad=false" height="270" name="myflashfetish" pluginspage="http://www.macromedia.com/go/getflashplayer" quality="high" salign="TL" src="http://assets.mixpod.com/swf/mp3/fetish-mp3player.swf?myid=73887979&path=2010/12/18" style="height: 270px; visibility: visible; width: 410px;" type="application/x-shockwave-flash" width="410" wmode="window"></embed><br />
<a href="http://www.mixpod.com/playlist/73887979"><img alt="Music" border="0" src="http://assets.mixpod.com/images/btn2-tracks.gif" title="Get Music Tracks!" /></a><a href="http://www.mixpod.com/" target="_blank"><img alt="Playlist" border="0" src="http://assets.mixpod.com/images/btn2-create.gif" title="Create Your Free Playlist!" /></a><a href="http://www.mixpod.com/user/20631623"><img alt="View Profile" border="0" src="http://assets.mixpod.com/images/btn2-profile.gif" title="View all my playlists!" /></a><br />
Create a <a href="http://mixpod.com/">MySpace Playlist</a> at <a href="http://mixpod.com/">MixPod.com</a>Ad van der Neuthttp://www.blogger.com/profile/04120604945446354317noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4827675169113613748.post-78699688633102134922010-12-17T12:21:00.000-08:002010-12-17T13:16:43.320-08:00Keef lijstje<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">Op de binnencover van Keith Richards´ biografie <a href="http://www.amazon.com/Life-Keith-Richards/dp/031603438X?tag=vglnk-c2-20">Life</a> staat deze foto, die een klein deel laat zien van man´s uitgebreide platencollectie:</span></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div class="separator" style="clear: both; font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif; text-align: center;"><span style="font-size: small;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLvl3ZYEV9bLAII18vqRsW9Qz5EvSzD7ukWM4WtRcfPXMyj-vG0euS8trqnGWcxH_oSlsMjSQeCA9tK9YQS9GjXRXqi3ILQoPAIX6C1g5Z-GqU1KO4DMZluZtSWdanGztzo-P-MyYNyUM/s1600/keefs_1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLvl3ZYEV9bLAII18vqRsW9Qz5EvSzD7ukWM4WtRcfPXMyj-vG0euS8trqnGWcxH_oSlsMjSQeCA9tK9YQS9GjXRXqi3ILQoPAIX6C1g5Z-GqU1KO4DMZluZtSWdanGztzo-P-MyYNyUM/s640/keefs_1.jpg" width="480" /></a></span></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">Ik heb de foto maar op extra groot gezet, want anders valt er moeilijk iets te ontcijferen.</span></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">Gelukkig is dit monnikenwerk al gedaan door Keef-fanaten en dat getuur leverde het volgende lijstje op:</span></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"> 1. Little Milton - <i>His Greatest Sides</i><br />
<b>2. Bob Dylan - Highway 61 Revisited</b><br />
3. <i>History of Rhythm & Blues Vol 4</i><br />
4. <i>History of Rhythm & Blues Vol 2</i><br />
5. Dale Hawkins – <i>Suzie Q – The Best of Dale Hawkins</i><br />
<b> 6. <i>The Blues Vol 1</i></b><br />
7. <i>Woody Guthrie</i><br />
8. <i>Blind Sonny Terry & Woody Guthrie with Alec Stewart</i><br />
9. Booker T & The MGs – <i>McLemore Avenue</i><br />
10. Aretha Franklin – <i>Aretha’s Gold</i><br />
<b> 11. <i>The Original Five Blind Boys of Alabama</i></b><br />
12. Billie Holiday – <i>1942-1951</i><br />
13. Elvis Presley – <i>Elvis’ Golden Records</i><br />
14. Elvis Presley – <i>For LP Fans Only</i><br />
15. Big Bill Broonzy – <i>Midnight Steppers</i><br />
16. Aaron Neville – <i>Make Me Strong</i><br />
17. Bobby Bland – <i>Call On Me/That’s The Way Love Is</i><br />
18. <i>Club Reggae Vol 2</i><br />
19. Marvin Gaye – <i>The Hits of Marvin Gaye</i><br />
<b> 20. James Brown – <i>At The Apollo</i></b><br />
21. Fats Domino – <i>Million Sellers By Fats Domino Vol 1</i><br />
22. Fats Domino – <i>Boogie Woogie Baby</i><br />
<b> 23. Ray Charles – <i>The Right Time</i></b><br />
24. The Temptations – <i>Power</i><br />
25.<i> Eddie Cochran</i><br />
26. <i>Slim Harpo</i><br />
<b>27. Otis Redding –<i> Otis Blue</i></b><br />
28. John Lee Hooker – T<i>hat’s Where It’s At</i><br />
29.<i> The Golden Gate Quartet</i><br />
30. Tilbouke Reid –<i> Golden Hits</i><br />
31. Mick Jagger – <i>Performance</i><br />
<b> 32. <i>Jazz At Massey Hall</i></b><br />
33. Hank Williams –<i> Memorial Album</i><br />
34. Chuck Berry – <i>More Chuck Berry</i><br />
35. Chuck Berry <i>– St Louis</i><br />
36. Bo Diddley – <i>Hey Bo Diddley</i><br />
<b>37. Rolling Stones – <i>Let It Bleed</i></b><br />
38. Buddy Holly – <i>That’ll Be The Day</i><br />
<b> 39. The Flying Burrito Brothers – <i>Last Of The Red Hot Burritos</i></b><br />
40. Everly Brothers – <i>A Date With The Every Brothers</i><br />
41. Everly Brothers – <i>The Fabulous Style of the Every Brothers</i><br />
42. Johnny Cash – <i>The Fabulous Johnny Cash</i><br />
43. Albert Johnson – <i>King of the Delta Blues Singers</i><br />
44. Elmore James – <i>Anthology of the Blues</i><br />
45. John Lee Hooker – <i>Blues Power No 1</i><br />
46. John Lee Hooker – <i>The Big Soul of John Lee Hooker</i><br />
47. Alexis Korner – <i>I Wonder Who</i><br />
48. Alan Lomax –<i> Great American Ballads</i><br />
49. Blues Inc – <i>R & B From The Marquee</i><br />
50. Little Richard – <i>Little Richard Is Back</i><br />
51. Chuck Berry – <i>The Latest and the Greatest</i><br />
52. Chuck Berry<br />
53. The Meters – <i>Cissy Strut</i><br />
<b>54. Rolling Stones –<i> Get Yer Ya Yas Out</i></b><br />
<b> 55.<i> Chicago Blues Today Vol 3</i></b><br />
<b>56. <i>Chicago Blues Today Vol 2</i></b><br />
<b>57. <i>Chicago Blues Today Vol 1</i></b><br />
<b>58. T Bone Walker – <i>Blues Power No 5</i></b><br />
<b> 59. Rolling Stones – <i>Big Hits (High Tide and Green Grass</i></b><i>)</i><br />
<b>60. Charles Mingus – <i>Oh Yeah</i></b><br />
61. J<i>ump Jamaica Way</i><br />
<b> 62. Bob Marley & The Wailers – <i>Natty Dread</i></b><br />
63. Professor Longhair – <i>New Orleans Piano</i><br />
64. Ike Turner – <i>Rocks The Blues</i><br />
65. Howlin’ Wolf – <i>Poor Boy</i></span></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">Nogal wat sides en blogs publiceerden de lijst de afgelopen tijd. Een van de leukste varianten is die van ene Judd, op zijn blog <a href="http://thesixonefournine.com/keefs-record-collection-a-real-deal-rock-roll">The 6149</a>. Judd markeerde de platen die hij zelf heeft <b>in vet</b>. Dat heb ik dus ook gedaan. Ik tel er 17. Weinig? Zelfverklaarde Keef- en Stonesfanaat Judd (oké, zijn<a href="https://spreadsheets.google.com/ccc?key=pe79RZ0QkTDlpxtHxHsxpaw&hl=en#gid=0"> muziekverzameling</a> telt 10 Keef-titels, maar waar is <i>Let It Bleed </i>?) heeft er maar 11. En wat moet Keith ook met al die verzamellp´s? Zeker weinig geld op het moment van aanschaf. </span></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">Genoeg gezeur. Want het leuke van dit soort lijstjes zijn natuurlijk juist de platen die je niet hebt en vooral de <i>mystery names</i>. Snel op zoek dus naar de <i>Golden Hits</i> van Tilbouke Reid.</span></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">PS. Nummer 43 Albert Johnson - The King of The Delta Blues Singers heb ik niet, maar ik neem aan dat hier dat het hier om good old Robert gaat. En die hebben we natuurlijk wel.</span></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">PSS. Chicago Blues Today 1 t/ 3 zijn geen verzamelaars, maar platen waarvoor de bluestop in Chicago de studio inging, halverwege de jaren 60 van de vorige eeuw. Met drie klassieke platen als gevolg (zie ook mijn <a href="http://prettigeplaatjes.blogspot.com/p/lijstjes.html">onbewoond eiland top 10)</a></span></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"> PSS. Tilbouke Reid is echt een mysterie. Niets te vinden via Google, niets op You Tube. Wie helpt?</span></div>Ad van der Neuthttp://www.blogger.com/profile/04120604945446354317noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4827675169113613748.post-8996990760826466852010-12-17T09:44:00.000-08:002010-12-17T09:44:07.208-08:00Hallelujah!Off topic - alhoewel, <i>we love our gospel </i>-: een filmpje waarop vriend Frans (<a href="http://www.salicornia.nl/">www.salicornia.nl)</a> ons attendeerde. Hallelujah!<br />
<br />
<iframe frameborder="0" height="295" src="http://www.youtube.com/embed/SXh7JR9oKVE?fs=1" width="480"></iframe>Ad van der Neuthttp://www.blogger.com/profile/04120604945446354317noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4827675169113613748.post-9074988368249252962010-12-09T07:25:00.000-08:002010-12-09T08:27:56.675-08:00De onbewoond eiland top 10 (4)<span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: large;">Wetenschappelijk onderzoeker/songschrijver Jan Niesing verdrijft zijn heimwee naar de bewoonde wereld met nostalgie.</span><br />
<br />
<span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"> Ik heb de eerste tien onmisbare en veel gedraaide platen die in mij opkwamen gekozen. Dus geen maandenlange zelfkwelling. Wie weet post ik volgende week een herziene top 10, met stijgers, dalers en ´nieuw binnen´. Ik drijf vandaag op nostalgie, dat mag duidelijk zijn. Ik licht de meeste niet toe, want overbodig. </span><br />
<b><br />
</b><br />
<span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><b>1. Bruce Springsteen. <i>Darkness On The Edge Of Town</i> (1978)</b> </span><br />
<b><span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">2. Van Morrison.<i> Common One </i>(1980)</span></b><br />
<span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Voor mij is dit zijn meest stereotype album met veel Morrisonachtige herhalingen (<i>did you ever hear about </i>(4x), etc.)</span><br />
<b><span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">3. Fleetwood Mac.<i> Rumours </i>(1977)</span></b><br />
<b><span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">4. Squeeze. <i>Cool For Cats (</i>1979)</span></b><br />
<span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">De geweldige single <i>Cool For Cats</i>:<i> </i>zonder refrein, met een ‘lege’ solo, uniek. De rest van de plaat mag er ook wezen. </span><br />
<b><span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">5. The Band. <i>The Band </i>(1970)</span></b><br />
<iframe frameborder="0" height="344" src="http://www.youtube.com/embed/oHy_XeBMagU?fs=1" width="425"></iframe><br />
<span style="font-size: x-small;">Rag Mama Rag van het album The Band (1970)</span><br />
<br />
<b><span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">6. Beatles. <i>Abbey Road </i>(1968)</span></b><br />
<span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><b>7. The Records. <i>Crashes</i> (1978)</b> </span><br />
<span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Heerlijke meerstemmige powerpop, volkomen het succes misgelopen. Tweede plaat van deze jongens, hoewel alleen hun eerste lp veel geprezen wordt. Maar ik draai deze liever.</span><br />
<b><span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">8. Bob Dylan.<i> Oh Mercy</i> (1989)</span></b><br />
<span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Al lange tijd mijn Dylan-favoriet, misschien omdat het zijn soort van comeback album was, of omdat het het eerste nieuwe release album was dat ik Dylan kocht.</span><br />
<span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><b>9. Cat Stevens. <i>Majikat</i> - <i>Earth Tour 1976</i> (2004)</b> </span><br />
<span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">De cd van het live-concert van Cat Stevens uit 1976 bevat geweldige versies van zijn grote hits. Heb ik alles lekker bij elkaar. En met het publiek erbij voel ik me zeker minder alleen op mijn eiland.</span><br />
<b><span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">10. Steve Harley & Cockney Rebel. <i>The Best Years Of Our Lives</i> (1974)</span></b><br />
<span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Ook al zo’n uniek album. Heeft hij nooit meer kunnen evenaren</span><br />
<span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"> <span style="font-size: x-small;"><i> </i></span></span><br />
<span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: x-small;"><i>Mr Raffles</i> van <i>The Best Years Of Our Lives</i> (lp-versie!)</span></span><br />
<iframe frameborder="0" height="344" src="http://www.youtube.com/embed/-RVvWhEGnKw?fs=1" width="425"></iframe>Ad van der Neuthttp://www.blogger.com/profile/04120604945446354317noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4827675169113613748.post-64366296586916175982010-12-07T14:07:00.000-08:002010-12-08T10:09:41.823-08:00De onbewoond eiland top 10 (3)<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"> De 10 platen waarmee ons nieuwe<a href="http://prettigeplaatjes.blogspot.com/p/redactie.html"> redactielid</a>, dansdocente, choreografe en straatartiest Johanna Peter zich de onbewoond-eilandblues van het lijf houdt</span></span><br />
<br />
<br />
<div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Misschien overbodig om te zeggen: maar…<br />
…Moedersziel’s alleen op een onbewoond eiland de rest van je leven slijten? Wat een hel! Gelukkig, in ieder geval mag je 10 (zorgvuldig of impulsief gekozen) muziekplaten mee nemen. Bij het samenstellen van mijn lijstje heb ik de platen geschrapt waarvan ik bij beluisteren acuut zelfmoordneigingen van zou krijgen, zij het van verdriet, verlangen of van radeloosheid. De <i>Into the Wild</i> (2007<i>) </i>soundtrack van Eddie Vedder of Smog’s <i>Supper (</i>2003) met het zo ongelofelijk mooie nummer <i>Vessel In Vain</i> zijn, met oog op pure zelfbescherming, gesneuveld. Verder moest ik helaas ook de platen achterlaten waarvan ik maar één nummer te gek vind; die luxe kan je je natuurlijk niet veroorloven als je maar 10 platen mag mee nemen. De platen die ik uiteindelijk wél zou meenemen zijn allemaal opbeurend voor mij. Het zijn lp’s waar ik nooit genoeg van zal krijgen, hoe vaak ik ze ook gedraaid heb, en hoe vaak ik ze op het eiland nog zal draaien. In willekeurige volgorde: </div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><b>1. Aretha Franklin. <i> Live at Fillmore West </i>(1971</b>)</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Ben je blij of verdrietig, gelukkig of woest, loopt je hart over van liefde of ben je kwaad op de hele wereld- deze plaat past bij elke stemming. Wat een stem! Ik wenste dat ik een eerder was geboren en het concert in ‘68 in Amsterdam in Paradiso had kunnen meemaken!! </div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><b>2. Flogging Molly.<i> Swagger</i> (2000)</b> </div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><i>Swagger </i>blijft mijn favoriete plaat van Flogging Molly. Ik hou van de zee, van zeilen en ik hou van de klank van een accordeon. De rauwe folk-punk nummers begeleid met accordeon (op <i>Swagger</i> nog duidelijk te horen, maar op latere platen helaas vervangen voor viool) doen me denken aan ruige zeemansliederen. De opbouw van sommige nummers - rustig in het begin, overlopend in opzwepende folk – punk, laat je even zwelgen in nostalgie waarna je alle frust van je af kan dansen, vals mee brullend uiteraard. </div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Nu nog hopen dat er nog een vaatje rum aanspoelt!<b> </b></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><iframe frameborder="0" height="344" src="http://www.youtube.com/embed/Kr8Z04JY564?fs=1" width="425"></iframe></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: x-small;">Flogging Molly: <i>Every Dog Has Its Day </i>(van de cd <i>Swagger)</i></span><b><span style="font-size: x-small;"> </span> </b><br />
<br />
<b>3. Elbow. <i>Leaders Of The Free World</i> (2005)</b> </div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Sinds het moment dat ik deze plaat voor het eerst hoorde, is het mijn favoriete Indie/Brit lp. Andere bands kwamen en gingen, maar <i>Leaders Of The Free World </i>is een blijvertje. </div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Alleen al door de openingszin van het titelnummer wil ik deze plaat meenemen. Gelukkig heeft <i>Leaders</i> meer te bieden: <i>Station Approach </i>bijvoorbeeld met de meerstemmige zang, of <i>My very Best’</i> dat me elke keer weer raakt, of het catchy <i>Mexican Stanooff.</i> En ….de teksten zijn te mooi!</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><b>4. Alpha Blondy. <i>Paris Bercy </i>(2001</b>) </div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Alpha Blondy moet mee! Als puber had ik een radiowekker. Op een dag werd ik wakker met <i>Travailler c’est trop dur</i> - dezelfde dag nog heb ik het album <i>Jerusalem </i>gekocht, het was mijn eerste reggaeplaat. Maar, helaas, mijn huidige favoriete nummer (<i>Blesser</i>) staat op een plaat die gewoon niet tegen deze live-lp op kan. Ik moest een keuze maken … De live-versie van <i>Guerre Civile</i> maakt daarentegen ook weer veel goed. </div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><b>5. Manu Chao. <i>Radio Bemba </i>(2002)</b></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Ook al zit je helemaal alleen op dat eiland, soms moet je gewoon uit je dak gaan. Een feestje voor je zelf! En aangezien toch niemand kijkt .…Ha! </div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><b>6. Curtis Mayfield.<i> Curtis </i>(1970)</b> </div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Na lang twijfelen heb ik toch voor deze plaat gekozen. Ik heb van Curtis Mayfield allemaal losse nummers gedownload, die nu keurig als een echt bestaand album op mijn computer en iPod staan. Deze door mij samengestelde <i>The Best Of Curtis Mayfield</i> plaat zou ik het liefst willen meenemen……Maar aangezien waarschijnlijk alleen officieel uitgebrachte albums mee mogen, ben ik gaan googelen en deze plaat komt nog het meest bij ‘mijn’ plaat in de beurt. Waarbij het doorslaggevend was dat naast <i>The making Of You</i> ook de extended version van <i>Move on Up </i>en (<i>Don't Worry</i>) <i>If There's A Hell Below We're All Going To Go</i> op zouden moeten staan. <i>Pusherman</i> en <i>Superfly’</i>staan er tot mijn spijt niet op. </div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><b>7. Van Morrison. <i>Hard Nose The Highway </i>(1973) </b> Als ik mijn iPod had mogen mee nemen, had ik natuurlijk de hele discografie van Van the Man tot mijn beschikking gehad. Maar helaas doen we hier niet aan iPods, dus dat wordt kiezen. Uiteindelijk heeft <i>Hard Nose The Highway</i> gewonnen, vooral vanwege het titelnummer, <i>Great Deception</i> en <i>Autumn Song</i>. </div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Dit is de plaat die ik zou opzetten als ik helemaal tevreden in m’n eentje bij mijn kampvuurtje zou zitten, met mijn nostalgische gedachten - die deze muziek nu eenmaal bij mij oproept. </div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><b>8. Touré Kunda. <i>Live Paris – Ziguincho</i>r (1984)</b> </div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Sinds het concert ergens in de jaren tachtig is er geen jaar voorbijgegaan, dat ik deze live plaat van Touré Kunda niet draaide … Vandaar.<br />
<iframe frameborder="0" height="344" src="http://www.youtube.com/embed/mkZmUk804R0?fs=1" width="425"></iframe></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: x-small;">Touré Kunda:<i> Africa Lely </i>(van de cd <i>Live Paris – Ziguincho</i>r)</span><b> </b><br />
<br />
<b>9. Youssou N’Dour. <i>Joko From Village To Town</i> (2000)</b></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Zonder Youssou wil ik naar geen enkel eiland, en zeker geen onbewoond eiland! Net als bij Aretha: Wat een stem! Uiteraard, ook hier dikke twijfels over welk album uiteindelijk mee gaat… Een cassettebandje, ooit gekocht in of Ouagadougou of Dakar, zou ik het liefst meenemen. Qua nummers komt het nog het meest met de cd <i>Joko From Village To Town</i> overeen. De twee prachtige nummers <i> Birima</i> en<i> Beykat</i> stonden er ook op, zei het in een iets ruwere versie. De keuze viel bijna op <i>Dakar-Kingston</i>, uit vrees niet genoeg reggae op mijn eiland te hebben, maar <i>Joko From Village To Town<b> </b></i>is het dan toch geworden, de cd dan, gepolijst voor de Europese markt. Mocht ik een ghettoblaster met een tapedeck hebben, neem ik natuurlijk het oorspronkelijke bandje mee! Te veel mooie nummers van andere Youusou N’Dour albums moest ik achterlaten…. </div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><b>10. Bob Marley & The Wailers. <i>Live! </i>(1975)</b> </div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Natuurlijk, Bob Marley. En, zoals laatst met vrienden besproken in Café de Tuin (A´dam), het wordt ‘<i>Live!</i>’. Twee, voor mij belangrijke mensen, hebben mijn keuze voor deze plaat beïnvloed: Mijn levensgezel, en in mindere mate, mijn moeder. Naast de<i> Internationale</i> en <i>Bella Ciao</i> was<i> No Woman No Cry </i>een van mijn moeders favoriete liedjes, zij luisterde trouwens niet naar de versie van Bob Marley, maar naar de coverversie van Joan Baez. Mijn levensgezel heeft me niet alleen veel muziek leren kennen, hij heeft me er ook naar leren luisteren. Muziek waarvan ik ontzettend ben gaan houden, waaronder deze plaat….”D, deze is voor jou!”</div>Ad van der Neuthttp://www.blogger.com/profile/04120604945446354317noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4827675169113613748.post-47979800022028744992010-11-29T07:25:00.000-08:002010-11-29T07:25:03.611-08:00De onbewoond eiland top 10 (2)<div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: large;"> De eiland-schijven van Prettige Plaatjes-redacteur <a href="http://prettigeplaatjes.blogspot.com/p/redactie.html">Jeroen</a></span></div><br />
Wanneer ik naar een onbewoond eiland zou worden verbannen, zou ik natuurlijk allereerst, ja, nog voor mijn tandenborstel en schone onderbroeken, mijn I-pod in mijn tas gooien. Zou ik me moeten beperken tot ouderwetse lp’s, dan is het natuurlijk zaak om niet te kiezen voor platen waar je zulke mooie herinneringen aan hebt en dus uit nostalgie in je hart draagt en ook niet voor platen waar je opeens een onbedaarlijke trek in kan hebben (al is het maar een paar keer per jaar) of die het vooral goed doen als achtergrond voor een goed gesprek of een wilde vrijpartij, want je bent immers alleen op dat eiland. Wat rest zijn deze platen die ik altijd kan horen en die bovenal een bron van inspiratie en levenslust vormen. Hier komen ze in willekeurige volgorde: </div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><b>1. Iron & Wine. <i>The shepherd’s Dog </i>(2007) </b></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Wanneer is het eigenlijk geen goed moment voor de subtiele kruising van Samuel Beam - want zo heet hij - , tussen het traditionele singer-songwriter genre, lo-fi en jazz? Ik zou het niet weten. Ik had willekeurig welke plaat van Iron & Wine kunnen nemen (ze zijn allemaal even mooi) maar kies voor deze, al is alleen maar voor het muzikale kunstwerk <i>Flightless Bird</i>, <i>American Mouth</i>. Pas recentelijk kwam ik erachter dat de plaat een protest is tegen de politiek van Bush, dus Beam heeft zijn hart ook nog op de goede plaats. </div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><b>2. Ry Cooder. <i>Chicken Skin Music</i> (1976)</b></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">De plaat werd in het jaar dat deze uitkwam door mijn vader aangeschaft en tijdens mijn tienerjaren zette ik hem regelmatig op de langspeler (toch een beetje nostalgie). Sindsdien ben ik hem door mij bewogen leven altijd blijven draaien. Mooiste fragment op plaat is natuurlijk het moment waarop Ry door de telefoon tegen zijn geliefde zegt: “<i>You can tell the man who’s with you, he has to go.”</i> Maar ook <i>Always Lift Him Up</i> en <i>Goodnight Irene</i> behoren tot my <i>all time favorites</i>. </div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><b>3. Salif Keita. <i>Moffou </i>(2002)</b></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">David Bowie mag dan <i>the man with the golden voice</i> worden genoemd, ik luister als het daar op aankomt toch echt liever naar Salif Keita. Die stem van de Malineese zanger komt zonder twijfel het meest tot zijn recht in het meesterwerk <i>Moffou </i>– door <i>The Guardian</i> onlangs terecht uitgeroepen tot een van de <a href="http://www.guardian.co.uk/music/series/albums-of-the-decade">tien beste albums van het decennium</a>. Altijd, ook na vele luisterbeurten, nog kippenvel. </div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><b>4. Bob Marley. <i>Natty Dread</i> (1974)</b></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Ik las laatst dat wanneer er een buitenaardse levensvorm wordt ontdekt, er een pakket naar toegaat dat onze beschaving symboliseert. Dat pakket bevat waar het gaat om muziek drie nummers van Bob Marley. Al ben ik het niet eens met de keuze van de nummers (waaronder het niemendalletje <i>Three Little Birds</i><b>)</b>, de keuze van Bob Marley als meest universele uitdrukking van wat muziek betekent heeft mijn instemming. <i>Do I need to say more</i>? </div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><b>5. The National. <i>High Violet</i> (2010)</b></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Het beste bewijs dat er ook nu nog mooie muziek wordt gemaakt is wat mij betreft deze vijfde plaat van The National. Barack Obama schijnt The National ook grijs te draaien op zijn I-pod en hij gebruikte het fantastische nummer <i>Fake Empire</i> (van het eerder verschenen album The Boxer) vaak als opwarmer voor zijn optredens. Als ik even niet meer zou zien zitten op het eiland, wat zou ik dan moeten zonder een nummer al<i>s Afraid of Everyone</i>? </div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><b>6. John Martyn. <i>London Conversation</i> (1967)</b></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Het aantal mooie singer-songwriter platen is welhaast oneindig. Dat ik voor deze eerste, intieme plaat voor John Martyn kies heeft waarschijnlijk te maken met het absolute slijtvaste karakter. Tegenwoordig moet je zo’n 170 pond neertellen voor de vinyl versie (meer dan dat de opname van de plaat in 1967 heeft gekost, volgens <a href="http://www.johnmartyn.com/">www.johnmartyn.com</a>), maar gelukkig is er een vijf jaar geleden een remaster verschenen met ook nog een paar onvermijdelijke bonus-tracks. <br />
<iframe frameborder="0" height="344" src="http://www.youtube.com/embed/z-f9gUp68Wg?fs=1" width="425"></iframe></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span style="font-size: x-small;"> </span></b><span style="font-size: x-small;">(John Martyn. <i>Ballad of an Elder Woman</i>, van <i>London Conversations</i>)</span><b><br />
</b><br />
<br />
<b>7. Leonard Cohen. <i>Live in London</i> (2009)</b></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Doodmoe wordt je van die krasse knarren die door een lege portemonnee of midlife crisis zo nodig weer in de spotlights moeten staat. Leonard Cohen gaf jaren na zijn glorietijd in 2008 echter een concertreeks die zijn beste werk overtreft. Deze opname uit juli 2008 in London doet er verslag van en is behalve een muzikale, ook een spirituele belevenis. </div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><b>8. MGMT. <i>Oracular Spectacular</i> (2008)</b> </div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Metr deze eerste langspeler wierp dit Amerikaanse duo zich in een klap op als de grootste vernieuwers van de rockmuziek, aldus <i>Rolling Stone</i>, die de cd onlangs bij de <a href="http://flopofthepops.blogspot.com/2010/09/rolling-stones-best-songsalbums-of.html">beste twintig albums van dit decennium</a> schaarde. Niet alle krasse knarren zullen het hier mee eens zijn. De muzikale erfenis van de jaren 60 en 70 wordt nogal hardhandig en met behulp van veel elektronica van een nieuw jasje voorzien, maar mijn zegen hebben ze. Probeer maar eens stil te blijven zitten bij <i>Time to Pretend</i> of <i>Kids</i>! </div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><b>9. Bob Dylan. <i>The Bootleg Series Vol. 8 – Tell Tale Signs: Rare and Unreleased 1989–2006 </i>(2006</b>)</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Uiteraard kan - behalve Marley - ook de andere Bob niet thuisblijven. De keuze voor deze plaat zal waarschijnlijk hier en daar een krasse knar wel doen fronsen. Maar de waarheid is dat wat mij betreft deze: de voor het (overgrote deel live) opnames van Dylan tussen 1989 en 2006 op deze plaat overtreffen zijn ‘klassieke’ platen. Luister bijvoorbeeld naar <i>Across the Green Mountain</i> en je begrijpt ongetwijfeld wat ik bedoel. </div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><b>10. Amadou & Mariam. Dimanche à <i>Bamaku</i> (2005)</b></div><div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">De pogingen om westerse en Afrikaanse muziek te mengen zijn talloos, maar niemand is daar wat mij betreft beter in geslaagd dan dit blinde duo uit Mali aan de hand van de Frans-Spaanse popster Manu Chao. En mocht er – je weet het nooit - toevallig nog iemand op het eiland zijn, </span><i style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">put the record on</i><span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"> en het is gegarandeerd feest, ongeacht waar je lotgenoot vandaan komt of wat zijn of haar muzieksmaak is. Ook dat is een kwaliteit. </span></div>Ad van der Neuthttp://www.blogger.com/profile/04120604945446354317noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4827675169113613748.post-10047449342991512832010-11-29T02:42:00.000-08:002010-11-29T02:42:08.155-08:00De beste platen van 2010?<div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Nog een lijstje, dit keer gemaakt voor mijn ouwe Haarlemse platenboer <a href="http://www.northendhaarlem.nl/">Onno</a>, die zijn klanten traditiegetrouw vroeg naar hun eindejaars top 10. Best wel moeilijk, wij van<b> Prettige Plaatjes </b>zijn niet zo gericht op nieuw, nieuw, nieuw. Hieronder mijn lijstje. Gemaakt <i>in the spur of the moment</i>, maar het zijn wel de platen van 2010 die ik regelmatig draai. En daar gaat het tenslotte om.</div><br />
<div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">1. Nathalie Merchant. <i>Leave Your Sleep</i></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">2. Josh Ritter. <i>So Runs The World Away</i></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">3. Patty Griffin. <i>Downtown Church</i></div><iframe frameborder="0" height="344" src="http://www.youtube.com/embed/Nm4XxSZ7AFg?fs=1" width="425"></iframe><br />
<span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: x-small;"> </span><span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: x-small;">(<i>If I Had My Way</i> van Pattti Griffins album <i>Downtown Church</i>)</span><br />
<br />
<div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">4. Jackie Leven. <i>Gothic Road</i></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">5. Betty Lavette. <i>Interpretations: The British Rock Songbook</i></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">6. Rick Treffers. <i>Prettige Vooruitzichten</i></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">7. Peter Wolf. <i>Midnight Souvenirs</i></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><iframe frameborder="0" height="295" src="http://www.youtube.com/embed/MSUwfsFZzDs?fs=1" width="480"></iframe></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: x-small;"> (Peter Wolf bij Letterman met een track van <i>Midnight Souvenirs</i>)</span><br />
<br />
8. Jackson Browne and David Lindley. <i> Love Is Strange</i></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">9. Buddy Guy. <i>Living Proof</i></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">10. Sharon Jones & The Dap Kings - <i>I learned The Hard Way</i></div>Ad van der Neuthttp://www.blogger.com/profile/04120604945446354317noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4827675169113613748.post-31894203905988075832010-11-26T12:58:00.000-08:002010-11-27T05:39:57.621-08:00De onbewoond eiland top 10 (1)<div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><span style="color: black;">Singer-songwriter en Prettige Plaatjes-redacteur (en nog veel meer) </span><a href="http://prettigeplaatjes.blogspot.com/p/redactie.html" style="color: black;">Rick Treffers</a> neemt de volgende 10 platen mee naar zijn eiland:</span></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
<span style="font-size: small;"><b>1. Loney, Dear. Dear John (2009)</b></span></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">Loner van nu, bij mij inmiddels uitgegroeid tot held en muzikale inspiratiebron. In harmonisch opzicht de Zweedse evenknie van Brian Wilson. Dear John is zijn vierde album, het donkerste tot nu toe. Houd ik van. In 2009 en 2010 grijs gedraaid. </span></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><b>2. Dusty Springfield. <i>The Songbooks: Dusty Sings the Songs of Bacharach & David/Goffin & King </i>(1998)</b><br />
Met deze verzameling prijssongs in de autoradio kan ik eindeloos rondjes rijden op mijn onbewoonde eiland (voorwaarde is wel dat ik mijn auto mee mag nemen). Burt Bacharach en Carole King zitten nog immer op de top van de hoogste singersongwritersberg.</span><span style="font-size: small;"><b> </b></span><br />
<span style="font-size: small;"><b>3. The Beach Boys. <i>Pet Sounds</i> (1966)</b></span></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">Tijdloos meesterwerk. Erg vaak naar geluisterd rond de eeuwwisseling. De manier van arrangeren inspireerde mij bij het maken van Mist – <i>We Should Have Been Stars</i>.<b> </b></span><br />
<span style="font-size: small;"><b>4. The Innocence Mission. <i>Befriended</i> (2003)</b></span><br />
<span style="font-size: small;">Naast Dusty de enige vrouwelijke stem op mijn onbewoonde eiland (twee vrouwen: moet kunnen). Karen Peris uit Pennsylvania raakt bij mij meteen alle gevoelige snaren in één keer. En dat ze zwaar religieus is neem ik dan op de koop toe. Waanzinnige liedjes, uitblinkend in eenvoud. </span><br />
<span style="font-size: small;"> </span></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><b>5. Silvio Rodríguez. <i>Al Final de este Viaje </i>(1978)</b></span></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">Bob Dylan zul je niet in mijn favorietenlijstjes tegenkomen. Deze Cubaan annex protestzanger wel. De melodieën zijn schaamteloos en inventief, de teksten poëtisch en vol verlangen. Deze plaat vormt samen met <i>Te Doy una Canción</i> het hoogtepunt uit zijn veelomvattende oeuvre. </span><br />
<br />
<iframe frameborder="0" height="344" src="http://www.youtube.com/embed/_hVzIuGQ5_Y?fs=1" width="425"></iframe><br />
(<i>Ojala</i> van het album <i>Al Final de este Viaje</i>)<br />
<br />
</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><b>6. Robert Wyatt. <i>Rock Bottom</i> (1974)</b></span></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">Eén van de mooiste muzikale schilderijen die ik ken. Gecomponeerd nadat ex-drummer Wyatt na een val uit een raam verlamd aan het onderlijf raakte. Het noodlot en de schoonheid van het leven zitten mooi in deze drumloze plaat verweven. Melancholie doet leven!</span></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><b>7. Jóhann Jóhannsson. <i>Fordlandia</i> (2008)</b></span></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">Collega-eilander (IJsland). Huiveringwekkend mooi. Ergens tussen klassieke muziek en minimal music in. Vooral veel instrumentale pracht. Een geslaagde, filmische tour de force die je eindeloos kunt herhalen. Er bij in slaap vallen en weer wakker worden. </span></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><b>8. dEUS. <i>The Ideal Crash</i> (1999)</b></span></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">Subtiel gearrangeerde rocksymfonietjes over een teloor gegane liefde. Deze plaat stond samen met Grandaddy’s <i>The Sophtware Slump</i> rond de eeuwwisseling regelmatig op in huize en autopark Treffers. </span></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span style="font-size: small;">9. Nick Cave. <i>The Boatman’s Call </i>(1997)</span></b></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">Cave zelf schijnt zich een beetje te schamen voor deze zwart-romantische plaat, maar ik vind het zijn mooiste. Hij zingt hier namelijk over zijn liefdesverdriet. Veel prachtige pianoballades en teksten die recht door je ziel snijden. </span></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><b>10. </b></span><span style="font-size: small;"><b>Peter Hammill.</b></span><i><span style="font-size: small;"><b> Over (1977)</b></span></i></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">De ultieme echtscheidingsplaat. Donker, poëtisch, uitzichtloos en gevarieerd. Hammill is voor mij als songwriter een grote inspiratiebron geweest, evenals Neil Young, Bonnie Prince Billy, Nick Drake, David Sylvian, Ron Sexsmith, Jacques Brel, Townes van Zandt en David Bowie (dat rijtje songwriters wilde ik toch even noemen!). </span></div>Ad van der Neuthttp://www.blogger.com/profile/04120604945446354317noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4827675169113613748.post-19943176655845803362010-11-25T14:37:00.000-08:002010-11-25T14:45:56.142-08:00Toen J. Geils nog de Blues had<div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Altijd leuk, om te stuiten op jeugdwerk van een van je favoriete bands. Zeker als daarvan weinig bewaard is gebleven en het werk in kwestie - zoals deze opnamen - het prille begin weergeeft. </div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Want de J. Geils Blues Band bestond als trio weliswaar al sinds 1967, op deze live-opnamen uit september 1968 hoor je een van de eerste optredens met de nieuwe aanwinsten, drummer Stephen Jo Bladd en zanger Peter Wolf.</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Dat Blues werd later uit de naam geschrapt, maar doet hier nog zeer ter zake. Wat we horen is een behoorlijk authentiek klinkende (Chicago) bluesband met dito repertoire, dus vooral klassiekers als <i>Dust My Broom</i>, Sonny Boy´s <i>Help Me</i> en <i>It´s Hurts Me Too</i>. Grote ster is niet Peter Wolf (die nog te veel als de ruige blueszanger wil klinken die hij niet is), maar harmonicaman Magic Dick - door Peter Wolf aangekondigd als Pitssfield Slim. Dick/Slim neemt ook nog eens in vier nummers de leadvocalen voor zijn rekening. Ik ben geen fan van Dicks nogal dunne stem, maar zijn harmonicawerk was toen al van grote klasse. Luister maar eens naar deze <i>Slow Blues Jam</i>:</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><embed autostart="false" height="50" src="http://www.fileden.com/files/2010/11/11/3012987/JGmontreal103.mp3" width="250"></embed></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><b>Waar te krijgen?</b></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Ik heb deze opnamen van <a href="http://www.usenext.com/">UseNeXT</a>, waar ze te vinden zijn als dubbele bootleg, met de titel <i>J. Geils Blues Band, Montreal 1968</i>. De bijgeleverde hoes is een misser, want deze heeft een jaren zeventig foto van de band, dus met keyboardspeler Seth Justman, die in 1969 de klassieke J. Geils line up complementeerde.</div><span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Op de J. Geils fansite </span><a href="http://funkyjudge.net/geils/audio/bootlegs/1968-september-new-penelope-club-montreal-canada/" style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Funky Judge Net</a><span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"> vind je een beschrijving van dezelfde opnamen onder de naam <i>The J. Geils Blues Band Funky Broadway September 1968</i>. De cover van dat album is inderdaad nogal George Clinton:</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgosilk9NRc86HLbI2Z3hx1Yn2TPoQqXRgYMZec2I-KewMEkP0E1eeZE5bmN-9YfyuL9TJ_mtCxLUIeaz4C8qGt_NLr4Xh2bpm5nb6F1LoWwJLSFxlUgPi93tEb11tQFSAoP4jpjqrPumU/s1600/J-GEILS-BLUES-BAND-montreal-68.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="319" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgosilk9NRc86HLbI2Z3hx1Yn2TPoQqXRgYMZec2I-KewMEkP0E1eeZE5bmN-9YfyuL9TJ_mtCxLUIeaz4C8qGt_NLr4Xh2bpm5nb6F1LoWwJLSFxlUgPi93tEb11tQFSAoP4jpjqrPumU/s320/J-GEILS-BLUES-BAND-montreal-68.jpg" width="320" /></a></div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</div><div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><b>Verder Lezen en Luisteren</b> </div><a href="http://musictravellers.blogspot.com/2007/03/jgeils-blues-band-1968-montreal.html" style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">The Clock That Went Backwards</a><span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"> heeft de volledige tracklist van de platen, plus een aardig verhaal over de muziekscène in het Boston van eind jaren 60 en de rol daarin van J. Geils en Peter Wolfs eerdere groep, The Hallucinations. Ooit waren ook de platen zelf op deze blog te downloaden, maar helaas...</span>Ad van der Neuthttp://www.blogger.com/profile/04120604945446354317noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4827675169113613748.post-36084132741337622232010-11-17T05:47:00.000-08:002010-11-17T05:47:24.554-08:00Flamenco Werelderfgoed!<span style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Flamenco eindelijk op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO. Hier twee absolute meesters: </span><br />
<br />
<object height="344" style="background-image: url("http://i2.ytimg.com/vi/Mml3VsHVIEU/hqdefault.jpg");" width="425"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/Mml3VsHVIEU?fs=1&hl=nl_NL"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/Mml3VsHVIEU?fs=1&hl=nl_NL" allowscriptaccess="never" allowfullscreen="true" wmode="transparent" type="application/x-shockwave-flash" height="344" width="425"></embed></object>Ad van der Neuthttp://www.blogger.com/profile/04120604945446354317noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4827675169113613748.post-74832366484875552162010-11-15T03:43:00.000-08:002010-11-15T03:43:52.966-08:00Girl With The Red Dress On<div style="font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;">Zojuist <i>Ain´t Got No Troubles</i>, titelnummer van <a href="http://www.edenbrent.com/">Eden Brents</a> nieuwe album toegevoegd aan PP´s Mooie Mix. Lekker deuntje, maar vooral live is deze dame niet te versmaden:</div><br />
<object height="344" style="background-image: url("http://i4.ytimg.com/vi/s4gGcWcfS5I/hqdefault.jpg");" width="425"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/s4gGcWcfS5I?fs=1&hl=nl_NL"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/s4gGcWcfS5I?fs=1&hl=nl_NL" allowscriptaccess="never" allowfullscreen="true" wmode="transparent" type="application/x-shockwave-flash" height="344" width="425"></embed></object>Ad van der Neuthttp://www.blogger.com/profile/04120604945446354317noreply@blogger.com0