Gary No Moore


Hoe ik muziek waardeer, hangt vaak samen met de situatie waarin ik die muziek voor het eerst hoor. Ik weet nog precies onder welke omstandigheden ik voor de eerste keer de snerpende gitaar van Gary Moore hoorde. Die herinnering kwam weer levendig naar boven toen ik in de krant las dat Moore zijn laatste adem heeft uitgeblazen, nog maar 59 jaar oud.

Het was 1989. Ik was net afgestudeerd en op bezoek bij een vriend die in een woongroep woonde. Het was reuze gezellig, we maakten met zijn allen een heerlijke maaltijd, dronken er een stevig glas wijn bij en er zal vast ook wel wat gerookt zijn. Na het eten ploften we gezellig neer rond het grote televisietoestel. Er was een muziekprogramma van de Vara of de VPRO, Lolapaloeza of zo. Centraal stond het nieuwe album van Gary Moore, After the War, met veel aandacht voor de relatie tussen Moore en Thin Lizzy frontman Phil Lynnott, die een paar jaar eerder was overleden.

De muziek maakte diepe indruk op me. Hardrock met Ierse invloeden, dan weer lange gierende uithalen, dan weer ongelooflijk snelle, bijna barokke passages waarin de jigs en reels van Ierland te herkennen waren. De volgende dag heb ik in Leiden bij Elpee de langspeelplaat gekocht. Het was de allerlaatste elpee die ik aanschafte. Hij was er ook wel op cd, maar de lp was de helft goedkoper, en dat paste beter bij mijn beperkte financiële middelen.

Het was het laatste rockalbum dat Moore maakte. Een jaar later brak hij met Still Got the Blues door naar een groter publiek. Ook een prachtig album, met naast het titelnummer klassiekers als Oh Pretty Woman, Walking by Myself en All Your Love. Bijzonder is ook de video die rond dit album is gemaakt, met onder anderen Albert Collins en Albert King. George Harisson speelt op de cd ook nog slide op het door hemzelf geschreven That Kind of Woman.

Later zou Moore het kunstje nog een paar keer herhalen, onder meer met After Hours en Blues for Greeny. Dit laatste album was een ode aan Peter Green (Fleetwood Mac). Moore speelde ooit in het voorprogramma van Fleetwood Mac en kocht na een van die concerten een Gibson Les Paul van Green. Die gitaar is onder meer te zien op de hoes van Still got the Blues en Blues for Greeny.

Hoewel ik een groot liefhebber ben van de blues, gaat mijn voorkeur toch uit naar het oudere werk van Moore, met bovenaan mijn lijstje Wild Frontier uit 1987, met het fraaie Over the Hills and Far Away en een heerlijk scheurende vertolking van Friday on My Mind van The Easybeats. Op dat album kun je horen dat Moore echt een hele grote was, wat mij betreft te vergelijken met iconen als Jeff Beck en Eric Clapton, en in de snelle passages misschien wel beter. Gary Moore is niet meer. Wat blijft is de muziek.
Jos Leijen

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...