Op een onbewoond eiland...
Je wordt verbannen naar een onbewoond eiland. Welke 10 platen neem je mee? Het Parool had ooit een dergelijke rubriek. Prettige Plaatjes pakt de draad graag op.
De eiland top 10 van Groen Spanje:
Wie neem je mee naar zo´n onbewoond eiland? Je beste vrienden natuurlijk. Je soul brothers en sisters. Mensen close to your heart. Sommigen zie je wellicht maanden of jaren niet, maar je komt altijd weer bij hen terug. Of zij bij jou.
Veel muziekhelden dus op mijn lijstje. En natuurlijk wat live-albums. Gezellig, dat geklap en gejuich op mijn eiland! In de volgorde zoals het in het hoofd opkwam:
1. Van Morrison. Veedon Fleece (1974)
Beter dan Astral Weeks. Punto.
2. Boz Scaggs. Boz Scaggs (1969)
Toen de Boss nog Boz heette en mooie, sfeervolle muziek maakte. (Toegegeven, ik heb na Lido Shuffle nooit meer naar de man geluisterd). Another Day, tranentrekker Finding Her en de blues Loan Me A Dime, met Duane Allman in de hoofdrol.
3. Peter Wolf. Sleepless (2002)
Het tot nu toe solo hoogtepunt van de ex-J.Geils voorman. Staat in de Rolling Stone top 500 aller tijden. En terecht. Een staalkaart van American music (blues, soul, R & B, country) die zowel eigentijds als tijdloos is. Maar wel ouderwets mooi droog opgenomen.
4. Kevin Coyne. Beautiful Extremes 1974-1977 (1977)
Outtakes en John Peel sessies. Al jaren niet kunnen horen, want – schande, schande – ze nog steeds niet op cd verschenen, deze indringende opnamen van halverwege de jaren zeventig. Kevin (zang, gitaar en piano) met assistentie van gitarist Bob Ward. Drie tracks verschenen gelukkig op de Coyne-verzamelaar I Want My Crown (20o9)
5. Charles Mingus. Live At Carnegie Hall (1980)
De meest opwindende straight jazz-sessie die je je kunt voorstellen maar dan nog beter. Mingus plus Roland Kirk, John Handy, Charles McPherson, Hamiet Bluiett, and George Adams (allen sax).
6. Rory Gallagher. Irish Tour 1974 (1974)
Rory op z´n best. Live en nog slank en met toppers als Craddle Rock, Walk On Hot Coals en de ultieme onbewoond eiland ballad: A Million Miles Away.
7. Townes van Zandt. Rear View Mirror (1993)
Bob Dylans favoriete songwriter in absolute topvorm. Veelal definitieve uitvoeringen van klassiekers als Tecumseh Valley en Pancho and Lefty. Prachtig triest maar vooral prachtig.
8. The Rolling Stones. Brussels Affair (1988)
Een fantastische bootleg van de Europese 1973-tour, met ook nog eens een prima geluid. Mick Taylor rules!
9. Baaba Maal and Mansour Seck. Djam Lleelii (1984/1998)
Hypnotiserende afro-acoustics van twee meesters uit Senegal. Ik ga natuurlijk voor de heruitgave van 1998, want die heeft 3 extra nummers.
10. Diverse Artiesten. Chicago,/The Blues/ Today! (1966/1999)
Er moet natuurlijk een ´echte bluesplaat´ mee naar het eiland en als ik dan echt moet kiezen, dan deze maar. In 1966 verschenen op 3 lp´s, maar ruim dertig jaar later als een cd-boxje, dus ik speel niet echt vals.
James Cotton, J.B. Hutto, Otis Rush, Johnny Young, Big Walter Horton, Otis Spann, Homesick James, Johnny Shines, Junior Wells. Grote namen in grootse vorm. Door deze platen ontdekten de Amerikanen dat de blues ook in hun eigen backyard nog springlevend was, en niet alleen overseas in Engeland.
Afgevallen wegens plaatsgebrek: JJ Cale (Naturally), Neil Young (Tonight´s The Night), Nils Lofgren (Nils Lofgren), Tom Waits (Closing Time), Buddy Guy (A Man And The Blues) en tientallen andere prachtschijven.
De eiland top 10 van Jeroen:
Wanneer ik naar een onbewoond eiland zou worden verbannen, zou ik natuurlijk allereerst, ja, nog voor mijn tandenborstel en schone onderbroeken, mijn I-pod in mijn tas gooien. Zou ik me moeten beperken tot ouderwetse lp’s, dan is het natuurlijk zaak om niet te kiezen voor platen waar je zulke mooie herinneringen aan hebt en dus uit nostalgie in je hart draagt en ook niet voor platen waar je opeens een onbedaarlijke trek in kan hebben (al is het maar een paar keer per jaar) of die het vooral goed doen als achtergrond voor een goed gesprek of een wilde vrijpartij, want je bent immers alleen op dat eiland. Wat rest zijn deze platen die ik altijd kan horen en die bovenal een bron van inspiratie en levenslust vormen. Hier komen ze in willekeurige volgorde:
1. Iron & Wine. The shepherd’s Dog (2007)
Wanneer is het eigenlijk geen goed moment voor de subtiele kruising van Samuel Beam - want zo heet hi j- , tussen het traditionele singer-songwriter genre, lo-fi en jazz? Ik zou het niet weten. Ik had willekeurig welke plaat van Iron & Wine kunnen nemen (ze zijn allemaal even mooi) maar kies voor deze, al is alleen maar voor het muzikale kunstwerk Flightless Bird, American Mouth. Pas recentelijk kwam ik erachter dat de plaat een protest is tegen de politiek van Bush, dus Beam heeft zijn hart ook nog op de goede plaats.
2. Ry Cooder. Chicken Skin Music (1976)
De plaat werd in het jaar dat deze uitkwam door mijn vader aangeschaft en tijdens mijn tienerjaren zette ik hem regelmatig op de langspeler (toch een beetje nostalgie). Sindsdien ben ik hem door mij bewogen leven altijd blijven draaien. Mooiste fragment op plaat is natuurlijk het moment waarop Ry door de telefoon tegen zijn geliefde zegt: “You can tell the man who’s with you, he has to go.” Maar ook Always Lift Him Up en Goodnight Irene behoren tot my all time favorites.
3. Salif Keita. Moffou (2002)
David Bowie mag dan the man with the golden voice worden genoemd, ik luister als het daar op aankomt toch echt liever naar Salif Keita. Die stem van de Malineese zanger komt zonder twijfel het meest tot zijn recht in het meesterwerk Moffou – door The Guardian onlangs terecht uitgeroepen tot een van de tien beste albums van het decennium. Altijd, ook na vele luisterbeurten, nog kippenvel.
4. Bob Marley. Natty Dread (1974)
Ik las laatst dat wanneer er een buitenaardse levensvorm wordt ontdekt, er een pakket naar toegaat dat onze beschaving symboliseert. Dat pakket bevat waar het gaat om muziek drie nummers van Bob Marley. Al ben ik het niet eens met de keuze van de nummers (waaronder het niemendalletje Three Little Birds), de keuze van Bob Marley als meest universele uitdrukking van wat muziek betekent heeft mijn instemming. Do I need to say more?
5. The National. High Violet (2010)
Het beste bewijs dat er ook nu nog mooie muziek wordt gemaakt is wat mij betreft deze vijfde plaat van The National. Barack Obama schijnt The National ook grijs te draaien op zijn I-pod en hij gebruikte het fantastische nummer Fake Empire (van het eerder verschenen album The Boxer) vaak als opwarmer voor zijn optredens. Als ik even niet meer zou zien zitten op het eiland, wat zou ik dan moeten zonder een nummer als Afraid of Everyone?
6. John Martyn. London Conversation (1967)
Het aantal mooie singer-songwriter platen is welhaast oneindig. Dat ik voor deze eerste, intieme plaat voor John Martyn kies heeft waarschijnlijk te maken met het absolute slijtvaste karakter. Tegenwoordig moet je zo’n 170 pond neertellen voor de vinyl versie (meer dan dat de opname van de plaat in 1967 heeft gekost, volgens www.johnmartyn.com), maar gelukkig is er een vijf jaar geleden een remaster verschenen met ook nog een paar onvermijdelijke bonus-tracks.
7. Leonard Cohen. Live in London (2009)
Doodmoe wordt je van die krasse knarren die door een lege portemonnee of midlife crisis zo nodig weer in de spotlights moeten staat. Leonard Cohen gaf jaren na zijn glorietijd in 2008 echter een concertreeks die zijn beste werk overtreft. Deze opname uit juli 2008 in London doet er verslag van en is behalve een muzikale, ook een spirituele belevenis.
8. MGMT. Oracular Spectacular (2008)
Metr deze eerste langspeler wierp dit Amerikaanse duo zich in een klap op als de grootste vernieuwers van de rockmuziek, aldus Rolling Stone, die de cd onlangs bij de beste twintig albums van dit decennium schaarde. Niet alle krasse knarren zullen het hier mee eens zijn. De muzikale erfenis van de jaren 60 en 70 wordt nogal hardhandig en met behulp van veel elektronica van een nieuw jasje voorzien, maar mijn zegen hebben ze. Probeer maar eens stil te blijven zitten bij Time to Pretend of Kids!
9. Bob Dylan. The Bootleg Series Vol. 8 – Tell Tale Signs: Rare and Unreleased 1989–2006 (2006)
Uiteraard kan - behalve Marley - ook de andere Bob niet thuisblijven. De keuze voor deze plaat zal waarschijnlijk hier en daar een krasse knar wel doen fronsen. Maar de waarheid is dat wat mij betreft deze: de voor het (overgrote deel live) opnames van Dylan tussen 1989 en 2006 op deze plaat overtreffen zijn ‘klassieke’ platen. Luister bijvoorbeeld naar Across the Green Mountain en je begrijpt ongetwijfeld wat ik bedoel.
10. Amadou & Mariam. Dimanche à Bamaku (2005)
De pogingen om westerse en Afrikaanse muziek te mengen zijn talloos, maar niemand is daar wat mij betreft beter in geslaagd dan dit blinde duo uit Mali aan de hand van de Frans-Spaanse popster Manu Chao. En mocht er – je weet het nooit - toevallig nog iemand op het eiland zijn, put the record on en het is gegarandeerd feest, ongeacht waar je lotgenoot vandaan komt of wat zijn of haar muzieksmaak is. Ook dat is een kwaliteit.
1. Loney, Dear. Dear John (2009)
Loner van nu, bij mij inmiddels uitgegroeid tot held en muzikale inspiratiebron. In harmonisch opzicht de Zweedse evenknie van Brian Wilson. Dear John is zijn vierde album, het donkerste tot nu toe. Houd ik van. In 2009 en 2010 grijs gedraaid.
2. Dusty Springfield. The Songbooks: Dusty Sings the Songs of Bacharach & David/Goffin & King (1998)
Met deze verzameling prijssongs in de autoradio kan ik eindeloos rondjes rijden op mijn onbewoonde eiland (voorwaarde is wel dat ik mijn auto mee mag nemen). Burt Bacharach en Carole King zitten nog immer op de top van de hoogste singersongwritersberg.
Met deze verzameling prijssongs in de autoradio kan ik eindeloos rondjes rijden op mijn onbewoonde eiland (voorwaarde is wel dat ik mijn auto mee mag nemen). Burt Bacharach en Carole King zitten nog immer op de top van de hoogste singersongwritersberg.
3. The Beach Boys. Pet Sounds (1966)
Tijdloos meesterwerk. Erg vaak naar geluisterd rond de eeuwwisseling. De manier van arrangeren inspireerde mij bij het maken van Mist – We Should Have Been Stars.
4. The Innocence Mission. Befriended (2003)
Naast Dusty de enige vrouwelijke stem op mijn onbewoonde eiland (twee vrouwen: moet kunnen. Karen Peris uit Pennsylvania raakt bij mij meteen alle gevoelige snaren in één keer. En dat ze zwaar religieus is neem ik dan op de koop toe. Waanzinnige liedjes, uitblinkend in eenvoud.
5. Silvio Rodríguez. Al Final de este Viaje (1978)
Bob Dylan zul je niet in mijn favorietenlijstjes tegenkomen. Deze Cubaan annex protestzanger wel. De melodieën zijn schaamteloos en inventief, de teksten poëtisch en vol verlangen. Deze plaat vormt samen met Te Doy una Canción het hoogtepunt uit zijn veelomvattende oeuvre.
6. Robert Wyatt. Rock Bottom (1974)
Eén van de mooiste muzikale schilderijen die ik ken. Gecomponeerd nadat ex-drummer Wyatt na een val uit een raam verlamd aan het onderlijf raakte. Het noodlot en de schoonheid van het leven zitten mooi in deze drumloze plaat verweven. Melancholie doet leven!
7.Jóhann Jóhannsson. Fordlandia (2008)
Collega-eilander (IJsland). Huiveringwekkend mooi. Ergens tussen klassieke muziek en minimal music in. Vooral veel instrumentale pracht. Een geslaagde, filmische tour de force die je eindeloos kunt herhalen. Er bij in slaap vallen en weer wakker worden.
8. dEUS. The Ideal Crash (1999)
Subtiel gearrangeerde rocksymfonietjes over een teloor gegane liefde. Deze plaat stond samen met Grandaddy’s The Sophtware Slump rond de eeuwwisseling regelmatig op in huize en autopark Treffers.
9. Nick Cave. The Boatman’s Call (1997)
Cave zelf schijnt zich een beetje te schamen voor deze zwart-romantische plaat, maar ik vind het zijn mooiste. Hij zingt hier namelijk over zijn liefdesverdriet. Veel prachtige pianoballades en teksten die recht door je ziel snijden.
10. Peter Hammill. Over (1977)
De ultieme echtscheidingsplaat. Donker, poëtisch, uitzichtloos en gevarieerd. Hammill is voor mij als songwriter een grote inspiratiebron geweest, evenals Neil Young, Bonnie Prince Billy, Nick Drake, David Sylvian, Ron Sexsmith, Jacques Brel, Townes van Zandt en David Bowie (dat rijtje songwriters wilde ik toch even noemen!).
