De onbewoond eiland top 10 (5)

Financieel adviseur Dirk de Vor lijkt een overtuigd aanhanger van het aloude adagium dat privé-ellende de muziek van een artiest (bijna) altijd ten goede komt. Chaos & Creation dus.

Bij een al dan niet gedwongen afvaart naar een onbewoond eiland neemt Dirk de volgende 10 platen mee:

1. The Beatles - The Beatles (The White Album) (1968)
De keuze welke van de Beatles-lp’s het mooist is, is altijd moeilijk. Je kiest er één, maar je slaat dan al dat prachtige en (op dat eenzame eiland) onmisbare overige werk over. Moeilijk, moeilijk.
Na veel wikken en wegen toch een keus gemaakt. The White Album. Een plaat waarbij men de psychedelica voorbij is, maar het naderende einde nog niet op de deur bonst. Voor een belangrijk deel geïnspireerd op (en geschreven tijdens) de periode in India.
Een album waarop met Julia het meest tedere liedje van de Beatles staat, maar ook Helter Skelter, de meest heavy song, vindt hier een plek. Satire (Piggies) wordt afgewisseld met pure avant garde (Revolution nr. 9).
En zo kan ik nog wel even door gaan. Een zeer gevarieerde lp, waarin The Beatles elkaar de ruimte geven om zich in al hun creativiteit te tonen. Kortom, elke keer weer een feest om naar te luisteren.

2. Shelby Lynne - Just A Little Lovin’ (2008)
Ik hoorde voor de eerste keer iets van Shelby Lynne op een zondagmorgen in de auto. Johan Derksen (ja, die Johan Derksen) had een radioprogramma bij radio Oudewater(!). Een Willem Duys-achtige aanpak, maar dan wat meer gericht op de country en blues uit the good old US of A.
Een krachtige, maar tegelijkertijd breekbare stem, in staat om je echt te raken. Inmiddels ken ik het nodige werk van Shelby Lynne en blijkt dat ook het uptempo werk haar zeer goed afgaat. Echter, het mooiste van Shelby vind ik toch Just A little lovin’. Haar eigen tribute aan Dusty Springfield. Overbekende stukken ontdaan van de destijds noodzakelijk geachte commerciële saus, gebracht met een breekbaarheid die mij simpelweg ontroerd. Een prachtige stem, een fenomenale timing en niet te veel, maar precies genoeg emotie, wat ervoor zorgt dat deze cd mee moet naar het onbewoonde eiland.


Shelby Lynne: precies genoeg emotie.

3. Crosby, Stills, Nash & Young - Déjà Vu (1970)

De band die The Beatles van de jaren 70 hadden kunnen zijn. Ruzies, drugs en sterfgevallen hebben een langdurige samenwerking verhinderd. Minimaal 2 pogingen voor een nieuw studioalbum zijn mislukt. Volgens sommige romantici liggen de resultaten daarvan nog ergens op de plank en zullen die op een mooie dag alsnog het levenslicht aanschouwen.
Maar wat een lp. Ik zeg bewust lp, want deze plaat begint zo heerlijk met het zoeven van de naald op het vinyl. Je weet: straks beginnen de steelstrings en daarna de prachtige harmonieën. De aankondiging van een rijke aaneenschakeling van uiteenlopende muziekstijlen. Meegenomen in een rollercoaster die je brengt van verdriet naar optimisme en van cynisme weer naar de romantiek. In alle opzichten een ´standard´. Mag in geen enkele verzameling ontbreken

4. Meatloaf - Bat Out of Hell (1977)
Tweede helft jaren ’70. Disco en Punk vormden de uiteinden van het muzikale spectrum. Of je was een nette soulkicker, of je keerde je tegen het establishment en je probeerde de wereld te schockeren.
John versus Johnny. Allebei held binnen hun eigen scene.
En toen was daar op eens een zwetende dikzak. Op geen enkele wijze voldoend aan wat stoer c.q. aantrekkelijk was. Maar wat een stem, wat een power! De energie spatte er af. De sex broeit en schroeit in elke song, ontlaadt zich en laadt zich weer op in de volgende song. En je bent geneigd het te vergeten na al die jaren, maar die teksten. Simpelweg geniaal. Een klassieker in alle opzichten.

5. Cesario Evora - Best Of (1999)
Als ik deze cd van Cesaria Evora opzet, word ik meteen meegenomen naar zuidelijke en zwoele streken. Prachtige weemoedige klanken, onverstaanbaar maar tegelijkertijd zo mooi. De ´Kaapverdische diva op blote voeten´, zoals zij wordt genoemd, weet met haar muziek een melancholieke sfeer op te roepen die mij altijd direct in vakantiestemming brengt. Niet die stemming van jolijt en polonaise, maar de stemming van zittend in de avondzon, op een terras, met een goed glas wijn.

6 Tommy: As Performed by the London Symphony Orchestra & Chambre Choir with Guest Soloists (1989)
De eerste rockopera. Onvervalste rock, ondersteund door prachtige klassieke arrangementen. Waar vind je verder een cd met een verzameling rockiconen als Pete Townshend, Rod Steward, Maggie Bell, Steve Winwood en Ringo Starr?
Vanaf het moment dat je de eerste blazers hoort wordt je meegezogen door de muziek en het wonderlijke verhaal van de doofstomme Tommy. Pas later werd duidelijk dat er door Pete Townshend behoorlijk wat autobiografische elementen het verhaal in waren gesmokkeld. Met Fiddle About als het meest wrange voorbeeld.
Een verhaal op muziek. Een waarlijk conceptalbum, waarop pop en klassiek op een prachtige manier met elkaar worden verenigd. Deze cd mag je niet missen.

7. Paul McCartney - Chaos And Creation In The Backyard (2005)
Het solowerk van Paul McCartney laat zich kenmerken door pieken en dalen. Prachtige, aanstekelijke, soms innovatieve stukken worden afgewisseld met oversentimenteel werk en mislukt geëxperimenteer. Een remweg in de vorm van een even geniale mede-muzikant of een sterke producer ontbrak veelal. Er zijn echter momenten dat het Beatlesniveau nog wel wordt bereikt. En als je kijkt op welke momenten dat dit gebeurt, blijkt er telkens sprake te zijn van een crisis.
Bijvoorbeeld Band on the Run. In de aanloop van de opnames is de band met ruzie uit elkaar gevallen en Macca probeert onder moeilijke omstandigheden (bestolen en bedreigd) in Afrika een lp op te nemen.
Dan de (niet als zodanig verkochte) dubbelaar Tug of war/Pipes of Peace. Opgenomen in 1981/1982, na de dood van John Lennon.
De prachtige cd Flaming Pie. Opgenomen gedurende de ´Beatlesreunie´, maar vooral tijdens het ziekbed en naderende einde van zijn vrouw Linda.
En ten slotte de cd die ik als mijn favoriet zie: Chaos and Creation in the Backyard uit 2005. Geschreven en opgenomen direct vooraf aan de scheidingsperikelen met Heather. Je proeft door het gehele album heen dat er iets is, maar je kunt je vinger er niet op leggen. De duidelijkste verwijzing is nog het nummer Friends to go.
Een cd op hoog niveau. Prachtige melodieën en wat mij betreft een Beatle meer dan waardig.


Paul McCartney: smile when your heart is filled with pain.


8. Ray LaMontagne - Till the sun turns black (2006)

Ingetogen zaterdagavond muziek. Glaasje whisky, sigaartje erbij. Onderuit zakken op de bank en oogjes dicht. Lekker je mee laten voeren met de dromerige klanken van Ray Lamontagne. Een liefkozing voor het oor.

9. Simon & Garfunkel - Bridge over troubled water (1970)
In een eiland top-10 mag deze niet ontbreken. De combinatie van de zeer persoonlijke teksten van Paul Simon, met de fluwelen stem van Art Garfunkel komt op dit album tot een absoluut, en spijtig genoeg ook meteen laatste, hoogtepunt. Deze plaat laat weer eens zien dat als een artiest onder druk komt te staan zijn werk tot grote hoogten kan worden opgestuwd. Het vele reizen, de eenzaamheid, de druk te presteren, de verwijdering van Garfunkel, het zijn zaken die zijn uitgemond in persoonlijke en breekbare teksten op wonderschone melodieën. Van Baby Driver tot So Long, Frank Lloyd Wright, van The Bozer naar het titelnummer. Een onvergetelijke lp.

10 Nils Lofgren - Acoustic live (1998)
Sinds het titelloze debuutalbum heb ik een zwak voor Nils Lofgren. De wat iele stem, de dansende melodieën, het geheel samen in combinatie met stevige rockmuziek. Ik ken geen vergelijkbare artiest. Daarnaast ook qua ego een opmerkelijk muzikant. Naast het afleveren van succesvolle solowerken, ook de lol vinden om de rol te vervullen van - min of meer - sessiemuzikant voor mannen als Neil Young, Bruce Springsteen en Ringo Starr. Dat komt niet veel voor in de music scene. Het leuke aan Nils Lofgren is dat hij ook nog eens een toegewijd fan is van een collega rockmuzikant, Keith Richards.
Zijn brede belangstelling voor muziek uit zich in een rijke, altijd optimistisch klinkende stijl. Voor mij komt dat het best tot uiting in de cd Acoustic Live en het summum van deze cd: Keith Don’t Go. Het nummer laat altijd onmiddellijk de zin oplaaien om zelf de gitaar ter hand te nemen.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...