De onbewoond eiland top 10 (3)

 De 10 platen waarmee ons nieuwe redactielid, dansdocente, choreografe en straatartiest Johanna Peter zich de onbewoond-eilandblues van het lijf houdt

Misschien overbodig om te zeggen: maar…
…Moedersziel’s alleen op een onbewoond eiland de rest van je leven slijten? Wat een hel! Gelukkig, in ieder geval mag je 10 (zorgvuldig of impulsief gekozen) muziekplaten mee nemen. Bij het samenstellen van mijn lijstje heb ik de platen geschrapt waarvan ik bij beluisteren acuut zelfmoordneigingen van zou krijgen, zij het van verdriet, verlangen of van radeloosheid. De Into the Wild (2007) soundtrack van Eddie Vedder of Smog’s Supper (2003) met het zo ongelofelijk mooie nummer Vessel In Vain zijn, met oog op pure zelfbescherming, gesneuveld. Verder moest ik helaas ook de platen achterlaten waarvan ik maar één nummer te gek vind; die luxe kan je je natuurlijk niet veroorloven als je maar 10 platen mag mee nemen. De platen die ik uiteindelijk wél zou meenemen zijn allemaal opbeurend voor mij. Het zijn lp’s  waar ik nooit genoeg van zal krijgen, hoe vaak ik ze ook gedraaid heb, en hoe vaak ik ze op het eiland nog zal draaien. In willekeurige volgorde: 

1. Aretha Franklin.  Live at Fillmore West (1971)

Ben je blij of verdrietig, gelukkig of woest, loopt je hart over van liefde of ben je kwaad op de hele wereld- deze plaat past bij elke stemming. Wat een stem! Ik wenste dat ik een eerder was geboren en het concert in ‘68 in Amsterdam in Paradiso had kunnen meemaken!!  

2. Flogging Molly. Swagger (2000) 

Swagger blijft mijn favoriete plaat van Flogging Molly. Ik hou van de zee, van zeilen en ik hou van de klank van een accordeon. De rauwe folk-punk nummers begeleid met accordeon (op Swagger nog duidelijk te horen, maar op latere platen helaas vervangen voor viool) doen me denken aan ruige zeemansliederen.  De opbouw van sommige nummers - rustig in het begin, overlopend in  opzwepende folk – punk, laat je even zwelgen in nostalgie waarna je alle frust  van je af kan dansen, vals mee brullend uiteraard.

Nu nog hopen dat er nog een vaatje rum aanspoelt! 

Flogging Molly: Every Dog Has Its Day (van de cd Swagger) 

3. Elbow. Leaders Of The Free World (2005) 

Sinds het moment dat ik deze plaat voor het eerst hoorde, is het mijn favoriete Indie/Brit lp. Andere bands kwamen en gingen, maar Leaders Of The Free World is een blijvertje.

Alleen al door de openingszin van het titelnummer wil ik deze plaat meenemen. Gelukkig heeft Leaders meer te bieden: Station Approach bijvoorbeeld met de meerstemmige zang, of My very Best’ dat me elke keer weer raakt, of het catchy Mexican Stanooff. En ….de teksten zijn te mooi!

4. Alpha Blondy. Paris Bercy (2001) 

Alpha Blondy moet mee! Als puber had ik een radiowekker. Op een dag werd ik wakker met Travailler c’est trop dur - dezelfde dag nog heb ik het album Jerusalem  gekocht, het was mijn eerste reggaeplaat.  Maar, helaas, mijn huidige favoriete nummer (Blesser) staat op een plaat die gewoon niet tegen deze live-lp op kan. Ik moest een keuze maken …  De live-versie van Guerre Civile maakt daarentegen ook weer veel goed. 

5. Manu Chao. Radio Bemba (2002)

Ook al zit je helemaal alleen op dat eiland, soms moet je gewoon uit je dak gaan. Een feestje voor je zelf! En aangezien toch niemand kijkt .…Ha!  

6. Curtis Mayfield. Curtis (1970) 

Na lang twijfelen heb ik toch voor deze plaat gekozen. Ik heb van Curtis Mayfield allemaal losse nummers gedownload, die nu keurig als een echt bestaand album op mijn computer en iPod staan. Deze door mij samengestelde The Best Of Curtis Mayfield plaat zou ik het liefst willen meenemen……Maar aangezien waarschijnlijk alleen officieel uitgebrachte albums mee mogen, ben ik gaan googelen en deze plaat komt nog het meest bij ‘mijn’ plaat in de beurt. Waarbij het doorslaggevend was dat naast The making Of You ook de extended version van Move on Up en  (Don't Worry) If There's A Hell Below We're All Going To Go op zouden moeten staan.  Pusherman en Superfly’staan er tot mijn spijt niet op. 

7. Van Morrison. Hard Nose The Highway (1973)   Als ik mijn iPod had mogen mee nemen, had ik natuurlijk de hele discografie van Van the Man tot mijn beschikking gehad. Maar helaas doen we hier niet aan iPods, dus dat wordt kiezen. Uiteindelijk heeft Hard Nose The Highway gewonnen, vooral vanwege  het titelnummer, Great Deception en Autumn Song.

Dit is de plaat die ik zou opzetten als ik helemaal tevreden in m’n eentje bij mijn kampvuurtje zou zitten, met mijn nostalgische gedachten - die deze muziek nu eenmaal bij mij oproept. 

8. Touré Kunda. Live Paris – Ziguinchor (1984) 

Sinds het concert ergens in de jaren tachtig is er geen jaar voorbijgegaan, dat ik  deze live plaat van Touré Kunda niet draaide …  Vandaar.

Touré Kunda: Africa Lely (van de cd Live Paris – Ziguinchor)

9. Youssou N’Dour. Joko From Village To Town (2000)

Zonder Youssou wil ik naar geen enkel eiland, en zeker geen onbewoond eiland! Net als bij Aretha: Wat een stem! Uiteraard, ook hier dikke twijfels over welk album uiteindelijk mee gaat… Een cassettebandje, ooit gekocht in of Ouagadougou of Dakar, zou ik het liefst meenemen. Qua nummers komt het nog het meest met de cd Joko From Village To Town  overeen. De twee prachtige nummers  Birima en Beykat stonden er ook op, zei het in een iets ruwere versie. De keuze viel bijna op Dakar-Kingston, uit vrees niet genoeg reggae op mijn eiland te hebben, maar Joko From Village To Town is het dan toch geworden, de cd dan, gepolijst voor de Europese markt. Mocht ik een ghettoblaster met een tapedeck hebben, neem ik natuurlijk het oorspronkelijke  bandje mee! Te veel mooie nummers van andere Youusou N’Dour albums moest ik achterlaten….  

10. Bob Marley & The Wailers. Live! (1975) 

Natuurlijk, Bob Marley. En, zoals laatst met vrienden besproken in  Café de Tuin (A´dam), het wordt ‘Live!’. Twee, voor mij belangrijke mensen, hebben mijn keuze voor deze plaat beïnvloed: Mijn levensgezel, en in mindere mate, mijn moeder. Naast de Internationale en Bella Ciao was No Woman No Cry een van mijn moeders favoriete liedjes, zij luisterde trouwens niet naar de versie van Bob Marley, maar naar de coverversie van Joan Baez. Mijn levensgezel heeft me niet alleen veel muziek leren kennen, hij heeft me er ook naar leren luisteren. Muziek waarvan ik ontzettend ben gaan houden, waaronder deze plaat….”D, deze is voor jou!”